De grote dag waar ik al een tijdje naar heb uitgekeken is dan eindelijk aangebroken; vandaag mag ik mijn bescheiden kontje plaatsten in het vliegtuig om mijn traveladventures weer te gaan voortzetten. Gezegend als ik ben dat ik dit kan doen, want ik besef me maar al te goed dat dit iets is wat niet iedereen kan doen. Daarentegen is het natuurlijk ook wel weer lastig om mijn mensjes achter te laten waar ik zoveel van hou, maar gelukkig kan ik ze altijd in mind bij me hebben.

Na een kort nachtje geslapen te hebben mocht ik wakker worden naast mijn wederhelft. Nee, ik heb niet ineens een relatie en nee ik val ook niet ineens op vrouwen, maar ik mag toch wel zeggen dat Karin het dichtste in de buurt komt van soulmate-achtige shizzles. BIJ het wakker worden was het meteen gekwebbel en besefte ik me dat ik dit dan toch wel ga missen.

Aangezien ik zo goed ben in planning en organisatie (snap eigenlijk niet waarom ik daar geen baan in ben gaan zoeken...) had ik ervoor gekozen om een paar uur voor vertrek mijn auto pas te gaan verkopen. Natuurlijk ging dit van een leien dakje en vertelde de Post NL chick me dat ik een deel van de tenaamstellingscode miste. Resultaat; de Ford Ka mocht gewoon weer lekker mee naar huis. Gelukkig heb ik een vader die zo lief is om de auto van de week alsnog te verkopen en zo heb ik dus de kans gehad om tot het einde gebruik te mogen maken van mijn waggi die me de afgelopen 4 jaar toch even overal heen heeft gebracht.
Ook heb ik een lieve mama, want zij zorgde voor een lekker lunch voor ons allen voor we dan toch echt de auto in stapte om naar Schiphol te rijden. Cute als ze is heeft ze ook nog ingespeeld op mijn eetbehoeften en dus heb ik een bakje homemade falafel en humus meegenomen.

Nadat de backpack helemaal was ingepakt en iedereen ready to go was zijn mijn vader, mijn moeder en Karin samen met mij naar Schiphol gereden. Karin besloot om in de auto gewoon nog even een dutje te doen en niet gewoon nog even te genieten van mijn bijzijn. Maar vooruit, ik heb het haar vergeven, want wat is ze lieeeeef als ze slaapt.. ghehe.

Eenmaal aangekomen op Schiphol begon het langzaam tot me door te dringen dat het begin van mijn wereldreis eraan zat te komen. We zijn gaan zoeken naar mijn incheckbalie en nog voor we daar aankwamen bleek ik het slachtoffer te zijn van een complot; ineens kwamen daar mijn zus Maartje en Mirna aanlopen om mee afscheid te komen nemen van mij. Ik heb even snel moeten slikken want wat voelde ik me toch zo geliefd en vereerd, dat al deze mensen de moeite deden om mee te komen naar Schiphol om afscheid te nemen. Een fractie van een seconde ging de gedachte door mijn hoofd dat ik wel gek lijk dat ik dit allemaal ga achterlaten, maar gelukkig nam mijn travelmind het gelijk weer over en zei me dat ik juist dankbaar moet zijn en gewoon mijn grootste droom waar ga maken.

Ik heb me ingecheckt en heb samen met de mensen die het meeste voor mij betekenen een koffietje gedronken en genoten van hun bijzijn. Na een welverdiend sigaretje (jaja, het is weer vakantie, ik mag weer onbeperkt roken, hehe) was het moment daar: het afscheid. Wetende dat ik hier zelf voor heb gekozen en dit ook zeker een keuze is die me gelukkiger maakt dan wat dan, voelde ik me toch verdrietig. Een voor een hebben we een afscheidsknuffel gegeven en hierbij waren ook de nodige tranen aanwezig. Zoals jullie weten en niet mogen vergeten; ik hou van jullie en draag jullie altijd bij me.

Na het afscheid hebben we onze wegen gescheden en ben ik richting de gate gelopen. Vanaf dit moment drong het allemaal echt tot me door; hier ging ik dan. Alleen, onafhankelijk en helemaal mijn eigen pad bewandelen. Bewust van alles wat ik hier heb omarm ik de liefde en ga ik de wereld ontdekken. Let the adventure begin!

'Elk nadeel heb z'n voordeel' en zo ook het Corona virus. Buiten dat het goed is voor het milieu (sorry als dit hard klinkt mensen) is het ook wel lekker als je moet vliegen. Schiphol was namelijk lekker rustig en zo liep ik zonder ergens te hoeven wachten door de controles heen naar de gate toe. Daar had ik even de tijd om alle appjes te beantwoorden die zich ondertussen hadden opgestapeld en ben ik in het vliegtuig gestapt naar de eerste bestemming; Zurich!

De vlucht was van korte duur en zo stond ik dus al binnen een uur op de airport van Zurich. Daar had ik even 3 uur de tijd om me te vervelen, een sigaretje te roken, nog meer te vervelen en me mega eenzaam te voelen op een lege airport. Gelukkig heb ik mijn neppe Ninja mee, mijn kattenknuffel die als vervanging dient voor mijn Ninja de kat die een tijd geleden besloot om zijn suïcidaliteit te uiten. Ik had bedacht dat ik hem vanaf nu BackpackNinja ga noemen en dus ben ik maar foto's gaan maken van de BackpackNinja op de airport. Wie weet gaat er nog een instagram komen van BackpackNinja, aangezien hij toch wel erg schattig is op de foto's en zijn mama het ook wel prima zou vinden als hij instafamous wordt en hier en daar een beetje geld in het laadje brengt. Ik bedoel, hij mag zijn steentje ook wel bijdrage aan de reiskosten die gemaakt worden, toch? Gierig als ik ben heb ik ook niets te eten of drinken gekocht, want ik wilde mijn mind niet vergiftigen met de bewustwording van de belachelijke prijzen die ervoor gevraagd zouden worden. De tijd vloog gelukkig nog best snel voorbij en voor ik het wist zat ik alweer in het vliegtuig naar mijn volgende bestemming; Oman.

De vliegmaatschappij bleek een prima maatschappij te zijn, want er werd volop eten aangeboden wat nog goed smaakte ook. En ook in het vliegtuig was de aanwezigheid van Corona in ons wereldje weer te merken, met als resultaat dat er heel veel vrije plekken waren. In het begin van de reis zat ik nog naast een mega lieve Filipijnse vrouw, waarmee ik het al snel goed kon vinden. Ze bood me een zelfgemaakt hapje aan en maakte constant grapjes. Even later besloot ze, ook heel lief, om op een andere plek te gaan zitten zodat we beide lekker de ruimte hadden om te gaan liggen. Lief als ze was had ze van heel wat lege plekken de kussentjes en dekentjes bij elkaar verzameld en deelde deze met mij, zodat er aan comfort niets te ontbreken viel. Ik had ondertussen al een slaaptabletje gepakt en viel al gauw genoeg in slaap nadat ik 2 stoelen had versierd met 5 kussentjes en 5 dekentjes. En dan zeggen ze dat je niet voor een dubbeltje op de eerste rang kan zitten, nou, daar geloof ik dus helemaal niks van!

Geschreven door Myfirstbackpackadventure