Na een paar uurtjes vliegen kwamen we aan op Istanbul AirPort, onze tussensBij binnenkomst op de AirPort waren nogal teleurgesteld; het leek super klein, de toiletten waren smerig en nergens was een rookruimte te bekennen. En dan te bedenken dat je tijdens de vakantie jezelf een onbeperkt roken beleid hebt toegekend..

Oké, 5uur de tijd om ons hier te gaan zitten vervelen. Dan maar even online gaan. Al snel kwam ik erachter dat Istanbul niet binnen mijn internetbundel viel en ik blijkbaar 5eu per mb betaal als ik online ga. Leuk wel, als je hierachter komt nadat je een foto hebt verzonden en wat whatsapp berichtjes. Snel het internet uit dus en in die 5uur op zoek gaan naar WiFi.

Aangezien het erg warm was dachten we eerst even rustig ergens te gaan zitten. De rust werd al snel verstoord door een aziaat die dacht dat hij een snurkwedstrijd moest winnen. Dit herinnerde me weer even aan Azië en hoe de normen en waarden zo anders zijn; spugen op straat, boeren laten in het openbaar (oké, in dat opzich zou ik er goed tussen passen) en blijkbaar is het ook totaal normaal om je snurkkwaliteiten aan iedereen te laten horen.

Na een tijdje zijn we op zoek gegaan naar WiFi en wat te drinken. Eenmaal lopende kwamen we erachter dat we de grootte van de AirPort helemaal hadden onderschat; dit was voor mij zeker de grootste AirPort die ik ooit had gezien en er was genoeg te zien en te doen. En als klapper op de vuurpijl bleek er ook nog een rookterras te zijn! Life is goooood!

Mirna had haar blikje Red Bull gescoord en natuurlijk kon ik dan niet achterblijven met mijn cafeïne gehalte; op zoek naar koffie dus. Ondertussen leek God gehoor te geven aan onze behoeften; er sprak een jongen ons aan en vroeg of we mee wilden chillen in de CIP lounge van de AirPort. Een beetje twijfelachtige over zijn bedoelingen hebben we hiermee ingestemd en dit bleek de beste keuze te zijn; deze guy heeft ons binnengeloodst in de lounge en ons geluk kon niet meer op; overal stond gratis eten, drinken, drank, er was een bioscoop, je kon gamen, je kon loungen. Eindelijk waren we daar waar we thuis horen, ghehe.

Na een aantal uurtjes gechilled te hebben met deze guy en te hebben genoten van de luxe, de wodka en het lekkere eten, hebben we snel een slofje sigaretten gekocht en zijn we naar het vliegtuig gelopen. Natuurlijk waren we aan de late kant en zat eigenlijk bijna iedereen al in het vliegtuig; maar hee nu klopt het toch echt wat ik altijd zeg aangezien ik altijd te laat kom; VIP’s komen altijd te laat😎.

In het vliegtuig bleek dat er weinig mensen waren die deze vlucht hadden geboekt, wat zich resulteerde in de voortzetting van onze good vibes. We hadden alle ruimte in het vliegtuig; konden zelf onze plek kiezen en mochten gebruik maken van zoveel kussens en dekens als we maar wilden. Aangezien we nu 11uurtjes moesten stil zitten had ik mezelf daar goed op voorbereid door een slaaptabletje mee te smokkelen. We zijn lekker onze schoonheidsslaapjes gaan doen terwijl we naar de bestemming vlogen.

Aan het einde van de vlucht maakten we nog een tussenlanding op de Malediven. Normaal ben ik niet zo van de tussenlandingen en al dat gezeik eromheen; maar deze keer heb ik zo genoten van het uitzicht van deze prachtige eilanden vanuit het vliegtuig. Echt niet normaal dat dit gewoon bestaat, al die eilandjes en ook gewoon eilanden waar helemaal geen leven is. In mijn hoofd had ik al helemaal een eilandje uitgezocht, van mezelf gemaakt en lag ik daar te chille als een queen. Heeeeerlijk! Maar in real life mag ik ook niet klagen natuurlijk; 3,5 week Sri Lanka is ook niet mis he hihi.

Mirna had het al eens benoemd; “het gaat allemaal zo goed dat ik steeds denk van oké wanneer is onze eerste tegenslag?”. Alles verliep tot nu toe inderdaad super vlot en beter dan we hadden kunnen verwachten. Het leven had daarom besloten om ons balanced te houden en karma lag op de loer. Waarom the bad karma dan volgde was ons niet helemaal duidelijk, ik bedoel; waarom bad karma voor 2 prinsesjes die altijd super lief zijn en alles volgens de regels doen? Maar het is zoals het is...

We kwamen aan in Sri Lanka en waren zo door de AirPort heen. De backpacks waren beide nog helemaal in tact en dus zijn we de eerste dingen gaan doen die we nodig achtte; pinnen, een simkaart kopen en een taxi fixen naar ons hotel. Pinnen was zo gepiept bij Mirna; ik had me natuurlijk weer eens zo goed voorbereid en er niet over nagedacht dat ik internet nodig zou hebben om geld over te zetten naar mijn lopende rekening. Om nou voor €50 euro te gaan pinnen zag ik ook niet zitten; dus ik keek Mirna even lief aan en zei haar dat ik later zou pinnen en haar geld zou teruggeven wat we hadden uitgegeven.

Ondertussen was er een man naar ons toegekomen die constant bij ons bleef lopen en ons wilde helpen met alles. Zo wantrouwend als de pest vroegen wij ons af of hij nou gewoon aardig was, zoals mensen allemaal zeggen over de bevolking in Sri Lanka, of dat het nou gewoon een opdringerig ventje was die op deze manier ons van alles wilde aansmeren. Dus terwijl deze man een beetje achter ons aanliep en af en toe iets helpfulls zei zijn we een simkaart gaan fixen.

Na al dit geregel was het tijd voor ons eerste sigaretje op Sri Lankaanse grond. Nog altijd in het gezelschap van de lieve opdringerige man waarvan nu duidelijk was dat hij ons een taxirit wilde aanbieden. De prijs leek redelijk en dus hebben we ons laten overhalen om met deze meneer mee te gaan. Echter bij aankomst bij de taxi bleek dat zijn zoon zou rijden en hij alleen de schakel was.
Prima voor ons.

De rit zou een half uurtje duren, maar na nog geen half uurtje bleek dat onze driver niet helemaal wist waar hij nou moest zijn. Er ontstond wat stress hierdoor en dus kregen we meerdere malen zijn vader aan de lijn. Deze keer bleek hij niet meer zo aardig te zijn en kwam vooral het opdringerige naar boven; we moesten NU beslissen of we zouden uitstappen of door zouden rijden en meer zouden gaan betalen. Na een aantal keer met deze man gesproken te hebben was de gunfactor totaal verdwenen en besloten we (nogal abrupt) om uit te stappen en een andere taxi / tuktuk te gaan gebruiken. Deze abrubtheid heeft ons later teruggepakt.

Daar stonden we dan; op een mainstreet in Negombo. We stonden daar nog geen minuut en er kwam al een tuktuk driver naar ons toe met de vraag waar we heen moesten. We hadden hem uitgelegd dat we het allemaal niet meer snapten; de locatie op Google mapps kwam niet overeen met de locatie op de boekingsite. Het zou moeten zijn waar we op dat moment waren; maar Google gaf aan dat het nog een half uurtje verder was.
“Google knows it all they say”, maar dat bleek dus niet op te gaan voor deze situatie. Ondertussen hadden we de tuktukdriver in vertrouwen genomen en zijn we bij hem ingestapt, om na een half uur rijden en zoeken erachter te komen dat toch bleek dat ons hotel waarschijnlijk op de plek zou horen te zijn waar we in eerste instantie uitstapte.

Hier was onze eerste ervaring van de goedheid van de Sri Lankaanse mensen; de tuktuk driver zei ons dat wij als nieuwe toerist ook niet konden weten dat het hotel daar niet zou zijn en bood dus aan om ons gratis weer terug te rijden naar de eerste plek.

Zo gezegd, zo gedaan zou je denken. Na een half uurtje rijden en onze eerste indrukken van Sri Lanka opgedaan te hebben bleek ook daar dat het hotel dat we hadden geboekt niet te vinden te zijn. De tuktukdriver deed super erg zijn best om aan iedereen te vragen of zij wisten waar het was, maar tevergeefs; na een lange zoektocht trokken we de conclusie dat het hotel niet bleek te bestaan of het gewoon mega slecht aangegeven was waar het dan zou moeten zijn.

We besloten een hotel te boeken in de buurt. Daar aangekomen keek Mirna eens even goed in haar tas en kwam tot dr verschrikkelijke ontdekking dat ze haar paspoort mapje kwijt was; paspoort, al het gepinde geld, creditcard... Daar was het antwoord op de vraag wat onze eerste tegenslag zou zijn. En wat voor tegenslag; zonder paspoort hadden we toch echt een probleem! De stress sloeg toe en alle scenario’s hoe dit had kunnen gebeuren werden besproken. Het meest logische zou zijn dat het mapje achterin de taxi zou liggen en dus zijn we een plan gaan maken. Terwijl ik een hotel boekte en onze spullen in de kamer dropte (natuurlijk eerst even heeeeeeel goed de kamer gecontroleerd op mijn grootste nachtmerrie: bedbugs) is Mirna naar de winkel gelopen waar we uit de taxi stapten. Hier hingen een aantal camera’s en de tuktukdriver zei ons dat we aan de hand van deze beelden konden checken wat het kenteken was van de taxi, zodat we terug konden gaan naar de AirPort en de taxi konden gaan zoeken. In de hoop dat zij dan zo eerlijk zouden zijn om het paspoort mapje terug te geven..

De winkel bleek al closed te zijn en we kwamen er al snel achter dat er op dat moment niet veel was wat we konden doen. De stemming was natuurlijk niet meer geweldig en dus zijn we maar even gaan pinnen en besloten we om 23uur toch nog maar even een hapje te gaan eten. We hadden besteld en ik moest even naar het toilet. Toen ik terug kwam was Mirna ineens foetsie. Ik begon alweer te zweten maar kwam er snel achter dat ze een stukje verderop stond te praten met niemand minder dan onze eerste taxi driver!!!! Deze beste man vertelde dat hij 2x op en neer was gereden om ons te zoeken en het paspoort mapje terug te geven. Halleluyahhh; alle stress en scenario’s die we hadden bedacht over hoe dit had kunnen gebeuren en hoe we dit moesten gaan fixen vielen weg. Oké, voor alle moeite en het op en neer rijden vroeg deze goede zakenman nogal een bedragje, maar het was altijd nog veel minder dan wat het zou kosten om naar de ambassade te gaan voor een nieuw paspoort en alles wat we zouden moeten regelen.

Helemaal flabberguested van alles wat er vandaag was gebeurd, het contrast tussen good and bad, zijn we onze maaltijd gaan eten, die overigens heeeeerlijk was. Aangezien we nog altijd VIP’s waren heeft onze tuktuk driver, die altijd nog in ons bijzijn is gebleven en waarvoor we hem natuurlijk hebben betaald, ons 200 meter verderop afgezet bij ons hotel. Fitgirls die we zijn ook, hè😝.

Het was nu tijd voor ons schoonheidsslaapje, want we worden er niet knapper op van al deze goede en slechte indrukken. Nu maar hopen dat ik goed genoeg gecheckt heb op onze lieve bedbug vriendjes en ze ons niet komen leegzuigen 😁.

Geschreven door Myfirstbackpackadventure