De oogjes gingen open en we wisten niet hoe snel we de stinkende kamer moesten verlaten. We hadden onze laatste spulletjes bij elkaar geraapt en stonden even een sigaretje te roken op ons balkon, toen de buurman nog even gedag kwam zeggen voordat hij zijn reis ging voortzetten.

Natuurlijk vroegen de hoteleigenaren aan ons hoe het verblijf was geweest. Normaal zitten we altijd te vloeken en schelden tegen elkaar over alle minpunten, maar als het puntje bij paaltje komt uiten we onze ongenoegen niet zo snel. Deze keer stond ik versteld van mezelf. Alhoewel het nog op een vriendelijke manier was, gaf ik aan dat de kamer niet oke was en dat we last hadden gehad van de stinkende geur door de schimmel. Natuurlijk wist meneer dit allemaal goed te verdraaien en de verantwoording buiten zichzelf te leggen, zoals een echte zakenman dat doet. Hier zijn we verder maar niet meer op ingegaan, hebben de kamer betaald en zijn naar ons volgende guesthouse gegaan.

Bij dit guesthouse zijn we gisteren even langs geweest en voor de helft van het geld in vergelijking met de kamer van vannacht hadden we nu een grotere kamer, met 2 bedden die helemaal niet stonk. Wat is het backpacklife toch heerlijk af en toe: zo blij als een kind zijn met een kamer alleen al omdat het gewoon niet stinkt. We hebben de tasjes gedumpt, onze bikini's aangetrokken en zijn na een ontbijt tegenover naar de beach gegaan.

Aangezien er overal sandflies te vinden zijn in Koh Rong, zijn we op advies van de eigenaar van het guesthouse naar de White Beach gegaan. Nog geen 10 minuten lopen en we stonden ineens op het mooiste strand met het mooiste lichtblauwe zeewater wat ik ooit had gezien. En het beste van alles: de ZON scheen eindelijk weer eens. Tijd om die huidjes weer eens wat te laten tannen, aangezien het regenseizoen ervoor heeft gezorgd dat ik bijna nog witter ben dan in Nederland. 😱 En nee, er is natuurlijk geen Sun Care te vinden in Azië, dus de mensen die mij goed kennen weten hoe blij ik werd bij het idee van een bruin huidje.

De hele middag hebben we lekker op de beach liggen chille en genoten van het meest heldere zeewater wat ik ooit had gezien. Betoverd als ik was heb ik wel 10x tegen Mirna gezegd hoe mooi ik het hier vond en dat ik toch wel erg blij was dat we een bezoek aan Koh Rong hadden gebracht, dat dacht ik tenminste op dat moment van de dag nog. We zijn nog een hapje gaan lunchen aan een strandtent en zijn vervolgens terug gegaan naar het guesthouse.

We hadden bedacht dat het wel weer tijd was voor iets speciaals en hadden een tour geboekt voor in de avond om met lichtgevend plankton te zwemmen. Mirna had het hier al de hele reis over en eindelijk was er dan nu een plek waar je dit kon doen.

We zijn beide even gaan rusten en zijn rond 19uur met de boot gaan varen. Mirna voelde zich ondertussen niet zo lekker meer en twijfelde nog even of ze de boot wel op moest stappen, maar heeft zich nog vermand en kwam met ons mee.

Met 3 andere mensen zaten we op de boot die de pikkedonkere zee op voer. Na een tijdje varen stopte we en mochten we in de zee springen met een duikbril op. Alles moest pikdonker zijn om het plankton te zien en dus was het best scary om zo even in het donker de zee in te springen. Gelukkig ben ik zo slim dat ik weet dat er in ieder geval geen kakkerlakken in de zee zitten en dus durfde ik het wel aan.

Op het moment dat je de zee in sprong zag je direct al het lichtgevende plankton om je heen en op je huid zitten. Bij elke beweging die je maakt zag je het lichtgroen/gelige licht alsof er overal vuurvliegjes onder water om je heen zaten. Als een kind zo blij was ik vrolijk in het water aan het zwemmen en zo veel mogelijk aan het bewegen zodat je zoveel mogelijk plankton zag. Super bijzonder om mee te maken, al bleek het niet de beste plankton te zijn die je kon zien! Foto's hiervan heb ik proberen te maken maar tevergeefs, de camera heeft niet vast kunnen leggen wat je met het blote oog kon zien.

Ondertussen had Mirna vlagen van zich niet goed voelen. Ook in het water voelde zij zich niet zo goed en is er dus vrij snel weer uitgegaan, net zoals iedereen trouwens.

We zijn terug gevaren naar het strand en terug gelopen naar het guesthouse. Daar aangekomen zijn we direct naar de kamer gegaan en Mirna is meteen naar het toilet gegaan om over te geven. Dit heeft zo ongeveer de hele avond geduurd, gepaard met buikkrampen totdat ze uiteindelijk in slaap viel. Frappant wel, aangezien er vanmiddag nog gezegd werd dat we maar blij moesten zijn dat we nog niet echt ziek waren geweest. Karma is een b*tch.

Na een avondmaaltijdje te hebben gegeten en een beetje gechillt te hebben besloot ik dat het ook voor mij maar goed zou zijn om vroeg naar bed te gaan; WRONG DECISION. Ik lag ongeveer een uurtje in bed en voelde iets kriebelen onder m'n rug. Toen ik keek zat er een klein kevertje onder me, ach kan gebeuren dacht ik, en heel stoer haalde ik het minikevertje van mijn bed af. Even later voelde ik weer iets en zat er weer een, godsamme wat voelde ik me dapper door die insecten in alle rust uit mijn bed te halen. Toen ik net weer wilde gaan liggen voelde ik iets op mijn schouder en toen ik keek zat daar verdomme een ROOD kevertje. De ergste backpackerramp was aangebroken: BEDBUGS😭.

Al scheldend en vloekend ben ik mijn bed uit gesprongen en wist niet meer wat te doen. Mirna die in een diepe slaap lag werd er wakker van en probeerde me zo lief als ze is nog wat gerust te stellen terwijl ze ziek was. Ik was ondertussen alleen maar erger aan het flippen en durfden dus echt voor geen goud meer in dat bed terug te gaan liggen.

Na een uur ijsberen besloot ik het telefoonnummer van het guesthouse op te zoeken zodat ik de man kon inlichten over de bedbugs en kon vragen om een andere kamer. Het nummer wat op internet stond bleek van een man te zijn die al jaren niet meer bij het guesthouse werkte en zeker niet al te blij was dat ik hem midden in de nacht belde. Hij adviseerde dan ook "vriendelijk" om niemand anders hiervoor te bellen aangezien het nacht was. Daar zat ik dan, hulpeloos verloren, eerst Mirna kotsziek en vervolgens ik bedbugs. Ik begon me af te vragen wat ik toch zo fout had gedaan en waarom karma ons zo hard aan het pakken was. Alsof we elke keer de slechtste slaapplekken toegewezen kregen om te slapen.

Na nog een uur stressen ben ik uiteindelijk maar bij Mirna in bed gaan liggen, op naar de langste nacht uit mijn leven waarin ik eigenlijk geen oog meer dicht durfde te doen.

Geschreven door Myfirstbackpackadventure