Vandaag hebben we op tijd ons wekkertje gezet, zodat we eens wat van Vientiane konden gaan verkennen. We hebben een ontbijtje gegeten bij ons hostel, ons klaar gemaakt en zijn een fiets gaan huren.

We hadden gelezen over een museum in Laos dat gaat over de gevolgen van de bombardementen van Amerika eind jaren 60 en begin jaren 70, ook wel de "Geheime oorlog" genoemd en dachten dat dit wel de moeite waard zou zijn voor een bezoekje.

Als echte Nederlanders zijn we op de fiets op pad gegaan en hebben we een half uurtje door de hoofdstad van Laos gefietst om het museum te bereiken. Besef; zonder inspanning is je bovenlip al voorzien van het zoute zweet door de hitte en benauwdheid. Na een half uur fietsen moest ook de rest van ons lichaam hier weer aan geloven en dus kwamen wij weer eens lekker bezweet aan bij het museum. Nu ik toch zo in detail treed over al dat zweten bedenk ik me ineens iets: Mirna en ik zien de laatste dagen ineens allemaal vrouwen met OKSELHAAR. Wat is er aan de hand? Is de mode zo snel veranderd of wat? Nouja, als je dan lekker bacteriën wil kweken dan kan je je slag dus zeker slaan in Azië met je okselhaar en bezweet zijn binnen 5 minuten..

We fietsen het terrein op van het museum en hadden onze fietsen geparkeerd. Vervolgens liepen we eerst langs een soort hulppost voor mensen die gehandicapt waren en al snel snapten we waarom dit bij elkaar hoorden. De bombardementen van Amerika destijds hebben er namelijk voor gezorgd dat veel mensen in Laos gehandicapt zijn geraakt, bijvoorbeeld een arm of een been missen.

Bij binnenkomst in het museum werd ik meteen stil van de afschuwelijke verhalen die ik zag op een filmpje. Amerika leek het weer eens nodig te vinden om zich te bemoeien met andere landen en wat bleek: in slechts 9 jaar tijd hebben ze maar liefst 580.000 missies uitgevoerd om te bombarderen in Laos. Dat zijn dus elke 8 minuten, 24/7 per dag en 9 jaar lang bombardementen. Dit maakt Laos dan ook het meest gebombardeerde land ter wereld.. iets om zeker even stil bij te staan en stil van te worden..

Wat ik ook erg schokkend vond om te horen is dat er hierbij clusterbommen zijn gebruikt, een bom die vanuit een vliegtuig afgeworpen wordt waar uit elke bom 200 kleine bommetjes komen. Ongeveer 80 miljoen van deze kleine bommetjes is tot na de oorlog nooit ontploft en een groot deel hiervan ligt dus altijd nog onder de grond van Laos. Dit zorgt ervoor dat er bijvoorbeeld landwerkers zijn die tijdens het bewerken van land per ongeluk op zo'n bommetje stuiten en deze dan afgaat, waardoor ze overlijden of blijvend letsel oplopen. Ook kinderen zien niet altijd in dat deze bommetjes gevaarlijk kunnen zijn en gebruiken het bij vondst als speelgoed, wat ook niet altijd goed afloopt.

In het museum waren allerlei vreselijke verhalen te lezen van mensen en ook kinderen die door deze oorlog of door de bommetjes die nog altijd in de grond zitten ernstig gewond zijn geraakt of zelfs zijn overleden. Echt verschrikkelijk om te lezen en zo erg dat deze oorlog er tot op de dag van vandaag nog voor zorgt dat er zoveel mensen gewond raken.

Ook lieten ze zien hoe ze protheses van armen of benen maakten voor slachtoffers van de oorlog of mensen die gehandicapt zijn geraakt. Er zijn gelukkig een hoop stichtingen uit verschillende landen die hier aan mee werken en hierdoor wordt de zorg voor deze mensen steeds beter!

Na zo'n anderhalf uur te hebben rondgelopen en een filmpje te hebben gezien hierover zijn we weggegaan. Zeker de moeite waard om te bezoeken, al krijg ik toch wel altijd een akelig gevoel bij dit soort dingen.

Op ons fietsje zijn we weer op pad gegaan en kwamen we langs een shoppingmall. Wij zouden wij niet zijn als we deze zouden passeren en dus zijn we binnen een kijkje gaan nemen. Ze verkochten hier echter alleen duurdere merken en aangezien ons plan was om vanavond de nightmarket leeg te kopen bedachten we ons dat we ons geld hier dus niet wilden besteden. Maarja he, ook ik zou ik niet zijn als ik dan toch echt niks zou kopen en dus heb ik maar over mijn hart gestreken en toch nog maar een shirtje gekocht.

Toen we weer naar buiten wilden lopen begon het ineens te regenen en dus besloten we om even een koffietentje in te gaan. Hier leek het wel alsof de diepvries zijn eigen gang was gegaan en had bedacht om niet alleen zichzelf maar de hele ruimte waar hij zich in bevond te bevriezen en dus zijn we dan ook snel weer naar buiten gegaan toen het gestopt was met regenen.

We dachten even op ons gemakje een sigaretje te roken bij de fiets om vervolgens terug naar het hostel te gaan. Echt op ons gemakje was dit alleen niet, omdat een man het nodig vond om onze aandacht te trekken en te laten zien dat hij zichzelf aan het masturberen was. Vanuit de auto werd er iets van "Hello you" gezegd en toen Mirna om keek moest ze getuige zijn van het geslachtsdeel van de man. Ik keek om en ja hoor, ook ik zag duidelijk zijn geslachtsdeel en dat meneertje ermee aan het spelen was. Fijn weer, weer een reden voor nachtmerries. Maar goed, we weten nu in ieder geval wel dat het klopt dat Aziaten een kleine hebben... binnen een minuut zijn we dan ook maar opgestaan om weg te gaan waarna meneer ook meteen vertrok.

We zijn terug naar ons hostel gefietst, hebben de fietsen ingeleverd en onze was die we hadden ingeleverd weer schoon teruggekregen. Vervolgens zijn we even op bedje gaan liggen om alles maar weer te verwerken en energie te sparen voor onze avond; big shopping bij de real life Ali Express, HEAVEN😍.

Vol energie zijn we in de avond naar de markt gelopen en hebben eerst een döner kebab gehaald. Beetje jammer dat er nogal wat zand tussen de kool zat, maar ach, dat schuurt de maag toch? Daarna zijn we onze slag gaan slaan.

Een shirtje hier, een rokje daar en een souveniertje hier. Na zon 3,5 uur rondgelopen te hebben op de markt hadden we heel de markt bekeken en alles gekocht wat we wilden kopen. Ik zelf ben een beetje te los gegaan en dus besloot ik om maar eens te kijken naar kleding in mijn backpack die ik weg kon gaan doen.

Eenmaal aangekomen op de kamer hebben we onze backpacks maar eens goed ingepakt en gesorteerd wat weg kon en wat we wilden houden. Nou, best fair, voor de 7 nieuwe kledingstukken die ik had gekocht heb ik er maar liefst 2 weggedaan😁 als klapper op de vuurpijl kreeg ik ook nog een appje van het ouderlijk gezag: een foto met een shirt dat ik besteld had en vandaag was aangekomen bij hen. Tsja, ik moet toch iets doen om me toch nog te verheugen op de thuiskomst en hoe doe je dat anders door alvast allerlei cadeautjes voor jezelf te laten bezorgen voor als je er weer bent?

Na een vermoeiende dag met veel trieste, vreemde en ook leuke indrukken zijn we op tijd gaan slapen en gaan we morgen naar onze nieuwe bestemming: Vang Vieng!

Geschreven door Myfirstbackpackadventure