Na een onrustige nacht waarin ik me nogal paranoïde begon te voelen over de eventuele bedbugs die er zouden kunnen zijn, zijn we om 06.30 weer opgestaan. Hoe moe ik ook was, ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik mijn bedje weer kon verlaten.

We zijn naar de receptie gelopen en hebben gevraagd of de jongen de baas wilde roepen. Aangezien de bedbugs in onze tas zouden kunnen zitten of hadden bedacht om hun eitjes te verstoppen in kleine hoekjes in onze tas zodat we achtervolgt zouden worden (en nee dat is niet alleen een paranoïde gedachte, kan me best voorstellen dat die bedbugs ons zo lekker vinden dat ze hun kindjes het beste bloed gunnen) was het noodzakelijk om strenge maatregelen te nemen. Alles in plastic tassen in de zon zetten, wat een beetje lastig is tijdens het regenseizoen, en daarna alles laten wassen. Aangezien ik nogal wat kilootjes met me meedraag en het ongeveer een euro per kilo kost om te laten wassen, vonden we het niet meer dan normaal dat de hoteleigenaar dit zou vergoeden. De jongen gaf aan dat de baas nog sliep, maar zou ervoor zorgen dat hij ons zou spreken voordat wij om 07.30 opgehaald zouden worden voor de slowboat naar Pak Beng.

Het was nog veel te vroeg om op te staan, dat bleek wel aan de restaurantjes die nog niet open waren. We waren dus verplicht om ons noodle ontbijtje te eten. Terwijl we zaten te ontbijten kwam de tuktuk driver die ons zou ophalen om naar de boot te gaan al een kwartier te vroeg opdagen. Er was nog steeds geen teken van de baas die wakker werd. We zijn weer naar de jongen van het hotel gelopen en die heeft de baas erbij gehaald.

De baas bood zijn excuses aan en gaf eerst aan ons een vergoeding te willen geven van 40.000 kip. Na even een rekensommetje gemaakt te hebben, zou het ons ongeveer 40 euro kosten om alles te laten wassen en dus gaven wij aan dat hij er nog wel een nulletje achteraan mocht plakken. Na even overleggen gaf hij aan dat hij maximaal 100.000kip kon teruggeven, de prijs van de kamer. Aangezien de tuktuk driver op ons aan het wachten was zijn we maar akkoord gegaan en meegegaan met de tuktuk.

De verwachting was dat we ongeveer 6 uurtjes op een boot zouden zitten/liggen, we waren er al helemaal klaar voor: bikini aan, handdoek bij, flesje wijn. Toen we aankwamen bij de boot bleek de comfort die wij ons hadden voorgesteld al een illusie te zijn. In plaats van lekker op het dek te liggen op een matje terwijl de zon onze huidjes zou bruinen, mochten we plaats nemen op oude auto stoelen die in een ferryboot stonden. Ook de 6uur die het zouden zijn bleken 10 uur te zijn.. een dikke tegenvaller dus!

De bootreis was dan wel weer erg mooi, een rit over de Mekong rivier tussen de bergen door. Zo nu en dan zag je een klein, afgelegen strandje, er waren mooie rotsblokken in het water en het uitzicht op de bergen was adembenemend mooi.

Toch hadden we het na een paar uurtjes wel gezien en begonnen we al spijt te krijgen van deze bootreis. Daarbij bleek Mirna nog geen afscheid te kunnen doen van de bedbugs en had besloten ze als huisdieren mee te nemen op de boot. De bedbugs hadden we namelijk in een glas gestopt, waarna de hotel jongen er een flesje water op had gezet. Dit flesje water zat helemaal vast in het glas en Mirna had dit flesje water meegenomen op de boot. Resultaat? Na al de helft van dit flesje water te hebben gedronken, met het glas met 2 bedbugs die er dus al de hele tijd onder hing, merkte ze na een paar uur pas dat dit glas eronder hing. Daar zaten we dan, op de boot, met een glas met bedbugs. Helemaal vrijwillig meegenomen..😂

Na 10 uur op de boot te hebben gezeten kwamen we eindelijk aan in PakBeng. We hadden van te voren al een guesthouse geboekt en werden aan de pier ontvangen door iemand van dat guesthouse die op een A4 mijn voor- en achternaam had geschreven. Niet dat dat nou echt een goede service was, want we mochten nog steeds zelf met onze backpacks de berg oplopen naar het guesthouse terwijl meneer op zijn scooter vooruit reed.

Daar aangekomen is natuurlijk het eerste wat we deden: de kamer checken op bedbugs. Gelukkig was er niks te zien en zag het er allemaal schoon uit.

We zijn een hapje gaan eten, hebben wat supermarktjes afgestruind om ons laatste Laos geld uit te geven en zijn vervolgens terug gegaan naar het guesthouse. Beide waren we helemaal kapot van de reis en de slechte nachtrust die we hadden gehad, dus wilden we vroeg gaan slapen.

Nadat ik even 5 minuten op mijn bed zat, liep er ineens een klein beestje op het bed. Dit ga je toch verdomme niet menen, mijn achtervolgingswaan wordt alleen maar bevestigd en bevestigd... Het beestje leek niet perse op een bedbug, maar toen we deze aan de personeel van het hotel lieten zien gaf hij ons wel direct een andere kamer.

Opnieuw hebben we hier alles gecheckt en alhoewel deze kamer er minder schoon uit zag, leek het verder wel prima te zijn.

Even later zijn we op bedje gaan liggen en ben ik na mijn kriebel gedachten uit te zetten in slaap gevallen. In de nacht schrok ik wakker en ben ik snel in de badkamer gaan kijken, waar onze backpacks stonden. Aangezien bedbugs snachts tot leven komen dacht ik dat als we ze mee zouden hebben genomen ze nu daar wel ergens zouden rondlopen. Gelukkig kon ik niks vinden en met een "gerust" hart ben ik weer verder gaan slapen. Op naar de volgende dag op de boot, op naar Thailand!

Geschreven door Myfirstbackpackadventure