Vandaag is de dag dat we onze eerste kater hebben gemerkt in Thailand. Mooie tijd dus om snel naar het volgende land te vertrekken waar uitgaan en alcohol minder vaak zullen voorkomen dan hier.

Na een leuke avond en weinig nachtrust zijn we weer op tijd opgestaan om opnieuw naar het consulaat te lopen om ons visum voor Myanmar te gaan regelen. De weg ernaar toe leek echter een stuk lastiger dan gisteren; het leek warmer en ons hoofd voelde zwaarder hihi. "Maar 's avonds een grote meid, 's ochtends een grote meid" is wat ons geleerd is en wij luisteren altijd heel goed naar wat het ouderlijk gezag ons heeft wijsgemaakt.

Na een verfrissend ochtendwandelingetje kwamen we aan bij het consulaat. Daar stond al een groep mensen en we kregen bij aankomst direct een formulier a 2 pagina's met vragen in ons hand gedrukt wat we hoorden in te vullen. Daarbij werden ook nog allerlei eisen gesteld als, je paspoort meenemen, 2 pasfoto's meenemen, busticket naar de grensovergang meenemen etc etc. Ook in het formulier werd je bekogeld met allerlei vragen: "Wat is de volledige naam van je vader? (Fijn als je een vader hebt met 3 doopnamen) Wat is je beroep? Wat zijn hierbij je rechten? Waar verblijf je nu in Thailand? Waar ga je in Myanmar verblijven? Hoelang zul je daar zijn?" En nog veel meer. Fijn hoor, met hersenen die niet voor de volle 100% mee willen werken allerlei vragen in de vroege ochtend.

Maar goed, wij braafjes de vragen ingevuld zoals van ons verwacht werd en naar de balie gelopen, denkende dat we alles nu compleet hadden. Maar de mevrouw aan de balie was niet tevreden; we moesten onze bustickets dus ook uitgeprint meenemen en vastnieten aan het formulier. Daarbij kwam ook nog eens kijken dat we een visum moesten aanvragen die vandaag nog klaar zou zijn, want de gewone zouden we pas donderdagmiddag kunnen ontvangen en we hebben een bus voor donderdagochtend geboekt. We zijn weer lekker voorbereid, backpackersstylaa✌🏼.

Met ons laag energiegehalte zijn we dus op zoek gegaan naar een winkel waar we onze bustickets konden printen. Na een aantal mensen gevraagd te hebben kwamen we uiteindelijk bij een computerwinkel waar de mensen ons wilden helpen. De echte bustickets hadden we niet, enkel een bewijs dat we de bustickets hadden betaald met daarop een code. Gelukkig bleek dit genoeg te zijn en hebben we dus na 2 uur strogglen eindelijk ons visum kunnen aanvragen.

Vervolgens zijn we teruggelopen naar ons hostel om nog wat uurtjes bij te slapen. Ik wilde eigenlijk een scoot huren, maar dit was niet mogelijk zonder paspoort. Om 16.00 konden we weer terug naar het consulaat, inmiddels 38 graden buiten. En daar waren ze dan, onze zuurverdiende visa🎉. Op de terugweg toch een scootje gehuurd, zodat we lekker terug konden rijden naar het hostel. Bovendien had ik zin om nog een stukje natuur op te zoeken voordat we Chiang Mai zouden verlaten en dat is het leukste met de scooter.

In de avond zijn we even bij Num gaan chille. Hij vertelde ons de nacht ervoor over een buffet in de buurt, waar je van alles kon pakken om vervolgens zelf klaar te maken aan tafel. Hier hadden wij wel zin in en zijn dus samen met Num een hapje gaan eten daar. We hebben onze buikjes helemaal rond gegeten en ik heb zelfs inktvis geprobeerd. Beetje raar wel, die tentakels van dat beest opslurpen maar goed he, nu kan ik zeggen dat ik het heb geprobeerd en bevestigen wat mijn verwachting zou zijn hiervan: ieeeeewwlll.

Helemaal lam van de dag en van het eten zijn we in de avond op bed gaan liggen en zijn we maar eens wat informatie gaan inwinnen over Myanmar. Overal was te lezen: het land waar pinnen moeilijk is, je geen bereik hebt en internet ver te zoeken is. Dat wordt nog wat na onze eerste maand in het toeristische Thailand😁. Daarentegen lezen we ook overal dat het een prachtig land is met hele lieve mensen, veel cultuur en mooie natuur. We zijn dus erg benieuwd naar het land!

Morgenvroeg gaan we op tijd opstaan, zodat we nog even kunnen touren op de scoot en een stukje natuur kunnen meepikken. Ook moeten we nog een aantal dingen regelen voor we naar Myanmar gaan, dus genoeg te doen!

Geschreven door Myfirstbackpackadventure