Hehe, eerst waren we uitgenodigd bij het MOI (Ministry of Interior Affaires) op zondag om 9:30 u. Dat ging niet door. Dan maar maandag om 11:30 u. Tweede keer, goede keer. Wijzelf hoefden niets te doen. De advocate Riki Langermann regelde alles. Na een 30-tal minuutjes in de wachtzaal kwam ze plots opdagen. "Zo, het is geregeld. De stempel staat in je paspoort. Proficiat." We konden dank u wel zeggen en gaan. Yes. We hebben het "gevierd" met een falafel, voordat we weer aan het werk togen. De groepen blijven we komen, hé. India, USA, nogal veel uit Duitsland (vakantie daar?). Ook Nederland, Canada, Nigeria, Ghana, Indonesië, China .... Altijd speciaal. Wat een mooie groep mensen. Als we denken aan de vervolging die ze te verduren hebben in hun land omwille van hun geloof ... wat een zegen ervaren zij wanneer ze hier kunnen komen. Genietend, huilend, dankend en gevend. Ze kwamen nadien de collecte brengen, ... wauw.... Dat brengen nog geen 10 groepen uit het rijke westen bij elkaar. Het is een jammerlijke waarheid: hoe rijker het land, hoe minder ze geven. De pastor gaf me een gele sjaal cadeau. Ik heb hem in dank aanvaard en gedragen tot ze weg gingen. Eindelijk was er ook een Belgische groep: katholieken uit Vlaanderen en Wallonië. Jos Wagemans kende ik. Ik was wel vrij die dag maar natuurlijk heb ik ze rondgeleid. We hebben tegenwoordig een magazijn ongeveer 500 meter van de graftuin vandaan. Dikwijls mag Debora daar ook gaan helpen om goederen te tellen en te rangschikken. Ikzelf mocht het ook één keer doen. Die materialen moeten wel naar de Graftuin gebracht worden en daarvoor hebben we een elektrisch karretje gekocht. De eerste meters staan op foto .... de eerste krasjes staan er jammer genoeg ook al op want het eerste manoeuvre door de poort leverde als krasjes op. Gelukkig niet erg.

Geschreven door Omer-debora.op.reis