Deze week is het erg rustig. Er zijn slechts enkele groepen geboekt per dag. Nu ja, dat wordt dan weer gecompenseerd door individuele bezoekers. Gisteren liep er een opa en oma binnen met 7 kleinkinderen. De jongste was 14 jaar. Zo ontmoet je allerlei mensen van overal ter wereld. Enkele groepen slechts maar toch had ik een nieuw land vandaag: Ethiopië. Nadien vroeg Fadi, onze receptionist, of ik even een gesprekje kon hebben met twee Israëlische mannen. Ze hadden wat vragen. Nou ja, waarom niet. Eén van hun geloofde in Jeshua maar had toch vele vragen. De andere joodse man dacht er over na om christen te worden maar twijfelde nog sterk. Oh jee, wat kan ik deze mannen bijbrengen. Kan César, onze Messiaans-Joodse christen broer dat niet doen? Daar stond ik. Laten we een wandeling maken in de tuin. Ik vertelde eerst wat over de tuin en over Jeshua. Toen kwamen natuurlijk de vragen. Ze waren in de "andere" kerk geweest, de heilige Grafkerk van de Katholieken. Oké, daar wist ik wel wat over. Hoe beleven zij hun geloof? Wat doen ze daar? Waarom doen ze dat? Hoe zie jij de tempel of de kerk dan? Uiterlijke dingen of is alles innerlijk? En zo bleven ze maar vragen afvuren. Gelukkig voelde ik me in deze materie thuis. Van de kruisiging ging het naar de opstanding, het lege graf, de aanbidding van Jeshua, of aanbid je het graf? Op het einde waren ze verzadigd van alle antwoorden die ze gekregen hadden. Ik zei: "Kom mannen, laten we samen bidden!" Toen hebben we elkaar vastgegrepen en samen baden we voor het graf van Jeshua. Ik bad dat de tweede man een ontmoeting mocht hebben met Jeshua. Trek hem, Here, met uw koorden van liefde. Zo mocht ik hen beiden zegenen. Ze wilden zeker nog terug komen.

Geschreven door Omer-debora.op.reis