Je weet dat ik in mijn vorige verslag meldde dat ik wat angstig was om mijn eerste Franstalige groep te leiden. Nou, vandaag was het zover! De eerste Franstalige groep die ik moest leiden, meldde zich. Hij kwam uit Oeganda! Het was een land wat ik nog nooit heb mogen ontmoeten. Op de foto's kijkend vallen ze wel op, met hun gebedsmantels. Ze waren erg Israël minded en Messiaans gericht. Het was een erg leuke ontmoeting en gelukkig verliep alles zeer vlot, zodat mijn angst voor het Frans meteen van tafel geveegd werd. Vandaag, en daarom is het een speciale dag geworden, ontmoette ik nog een ander land wat ik nog nooit leidde: Argentinië. Dit land is Spaans sprekend. Gewoonlijk wordt er dan vertaald, maar de moeilijkheid hier was, dat de reisleider zelf bijna geen Engels verstond. Het Spaans kraakt bij mij wel een beetje maar met wat handen en voeten erbij, moet ik zeggen dat het aardig lukte. Je kent dat wel, he ... wat Engels en Spaans door elkaar, haha... We waren allemaal blij op het eind en dat vertaalt zich ook in de foto die we met elkaar namen. Ook een groep uit Taiwan viel op. Weet je, niet alle mensen die de Graftuin bezoeken, zijn gelovigen. Enkelen waren dus niet gelovig en wisten nog niet wat te doen. Het is een uitdaging om daar behulpzaam bij te zijn, maar ja... hoever kan je gaan om ze ook niet af te schrikken. Net zoals de groep die ik leidde voor de groep van Taiwanezen. ... 46 jongens en meiden uit de USA. De helft gelovig, de andere helft twijfelt ook nog. Breng ze het evangelie. Zij moeten uiteindelijk kiezen .... maar anderzijds, ons dilemma... wij zijn er niet om te preken, ..; dat is voor de groepsleider om dat te doen. Ik heb ze wel kunnen boeien, en God doet de rest, toch?

Geschreven door Omer-debora.op.reis