De vorige dagen zijn er geen berichten omdat het druk druk was en er geen echte uitschieters te vermelden waren. Het hoogseizoen komt er aan. Een dagje rust is meegenomen. Vandaag startte zoals de meeste zondagen. We konden wat uitslapen (08:30 u haha) en gingen lekker aan een gezond ontbijt van fruit en granen. Zoals gewoonlijk bekijken we de berichten op Facebook en Whatsapp om de contacten met de kinderen bij te houden. Ineens komt er een bericht voorbij van Kevin Labaere, de zoon van Samuel, de broer van Debora. "Met je laatste krachtsinspanningen zei je mij dat ik mijn dromen zou waarmaken, papa. Het ga je goed!". ..... Wat betekende dit bericht? Het kon niet anders betekenen dan dat zijn vader, Debora's broer, overleden moest zijn. Wat een schok om het op deze manier te "horen". Omer nam onmiddellijk de telefoon om naar België te bellen. Debora's zus, Rebecca, wist ons te vertellen dat inderdaad Samuel een uurtje geleden overleden was. Oh my God!
Wanneer je in het buitenland bent, is het moeilijk omdat je dan geen rechtstreeks contact met de familie hebt en elkaar kan gaan troosten. Wat doen we? We moeten naar huis. Kan dat? Ondanks de grote drukte in de Graftuin spoorde de leiding ons aan om zeker naar huis te gaan. Onmiddellijk hebben we een vlucht geboekt naar huis. Dinsdag zouden we vliegen en de week erna op dinsdag weer terugkeren. Het wordt een reis met gemengde gevoelens. Enerzijds het afscheid en het verdriet in de familie, anderzijds een hereniging met de kinderen en kleinkinderen. De Graftuin medewerkers baden voor ons en vroegen God dat we een bron van troost en steun zouden worden voor de familie. God heeft ons inderdaad gebruikt.

Geschreven door Omer-debora.op.reis