De drive zit er alweer in na een week. Het lopen in de tuin wordt bemoeilijkt door werken aan "The Cistern". Voor zover wij ons kunnen herinneren in al die jaren zijn we altijd dag en dacht omringd geweest door drilboren en slijpschijven. We zijn het intussen gewoon geworden. Deze keer wordt een nieuw platform gebouwd boven "The Cistern" waar orkesten, koren en evenementen gehouden kunnen worden, zoals de Paasdienst of het Loofhuttenfeest van ICEJ, wat volgende week doorgaat. Onder het dak wordt de plek uitgebreid van 40 naar 100 mensen. Daarnaast wordt ook de ingang van de tuin onder handen genomen. De receptie krijgt een facelift en mooie open ramen om het publiek makkelijker te ontvangen. Het ziet er goed uit, maar .... het duurt allemaal zo lang, hé. Nu ja, bijna klaar. Sinds vandaag 10 oktober is de receptie weer in gebruik. Tot zolang zaten we buiten in de inkomhal, haha. We hebben een leuk team. Yani, een vrouw uit Indonesië en ook 2 Bijbelschoolstudentes uit Indonesië die een maand blijven. Daarnaast Mike uit USA, Bertil en Gun uit Zweden koppel en verder 3 Engelse koppels. .... euh ....nee, er wordt niet over de Brexit gepraat, haha. De groepen blijven komen uit alle hoeken van de wereld. Ik had een groep uit Taiwan en eentje uit Vietnam. Heel bijzonder. De groep vroeg gebed omdat er op dit moment in Vietnam vele mensen tot bekering komen. Verder de meeste landen uit Europa en vooral de USA, de koploper van groepen die de graftuin bezoeken. Intussen heb ik mijn verhaal al een drietal keer veranderd en dat zal nog wel gebeuren hoor. Ik laat me gewoon leiden door de Heilige Geest. Debora is niet weg te slaan uit de winkel. Zij is vaste waarde geworden en de enige vrijwilliger in de winkel. Nu nog wachten op ons definitieve visum.

Geschreven door Omer-debora.op.reis