Vandaag op onze vrije dag een bezoek gebracht aan de opgravingen van de "City of David" ten zuiden van de Oude Stad, aan de Sionspoort en vlakbij de Klaagmuur.
Indrukwekkende opgravingen en leuk om te zien. Wat we zeker wilden doen was de tunnel van Hizkia, een tunnel gegraven door Hizkia om de stad, die belegerd werd, te kunnen blijven bevoorraden met water en goederen. We waren hier al een keer geweest, 32 jaar geleden, op onze eerste Israël-reis maar zijn er toen niet doorheen gegaan omdat we niet alle moed bij elkaar konden rapen om het te doen en er ook niet op voorbereid waren qua schoeisel etc... (flauw excuus zeker?). In ieder geval, nu zouden we het doen!
Op voorhand word je verwittigd dat er soms tot 70 cm water in de tunnel staat, dat hij meestal maar 60 tot 80 cm breed is, soms niet hoger dan 1,50 m, en om het helemaal spannend te maken, geheel donker is ... geen cm voor ogen te zien. Een zaklampje bij je? Oké, dan ga je maar, of je volgt iemand die het wél bij zich heeft. Verder is hij 650 m lang en kronkelt in alle richtingen. Je hebt gemiddeld 20 minuten nodig om er doorheen te wurmen. Je begrijpt, ... sommigen zinkt de moed in de schoenen. Heb je claustrofobie? Hartproblemen? Hyperventilatie? Angstaanvallen? Onrustig? AUB, ga er niet doorheen, je stoort jezelf én de anderen omdat er geen weg terug is, ... alleen maar vooruit. Geen emergency-exits, nergens tussendoor uitstappen. ... spannend dus.
Ik liep vooraan met een zaklampje, Debora achter mij, hand aan mijn riem gekluisterd. Na ons kwam nog een koppel wat geen zaklamp had, maar de moed bijeen raapte om ons te volgen. De man had claustrofobie maar waagde het er op. Chapeau voor hem. Na 15 m kwam er een splitsing, ... oei waar ga ik nu naartoe? Ik nam de meest voor de hand liggende richting. Wat een duisternis, wat eng, wat nat, wat laag soms, gelukkig zijn we niet te dik anders geraak je niet verder soms.... Ik kreeg plots een aanval van hyperventilatie ... Oh Heer, nee, niet nu, rustig, kalm, het komt goed, gewoon langzaam gecontroleerd ademen. Deze aanval kreeg ik omdat ik me plots begon te realiseren: "Heb ik wel de juiste kant gekozen bij de splitsing?" Ga ik wel de juiste weg? Wie weet lopen we verkeerd en geraken we er niet meer uit! Je zou voor minder in paniek geraken! Gelukkig kwam ik tot rust en begon te genieten van deze ervaring. Na een tijd verlang je toch naar het licht aan het einde van de tunnel. Waar is dat? Hoe lang lopen we al? Soms even stoppen om met elkaar te praten en foto's te maken. Dan weer verder, kronkelend en kruipend. Totdat ... eindelijk een klein spiertje wit licht ons begint toe te stralen. Daar is licht aan het einde van de tunnel. We hadden de Siloam-vijver bereikt. Deze vijver was het toneel van een blinde man die zich hier moest komen wassen nadat Jezus modder op zijn ogen gesmeerd had. Nadat hij zich gewassen had, kon hij weer zien! Ook wij konden nu weer zien, na lang in het duister gewandeld te hebben.
De tocht was nog niet afgelopen. We moesten nog terug naar boven. Weeral een tunnel. Deze was even lang, maar gelukkig was er licht in deze tunnel, soms even smal maar gelukkig ook hoog genoeg. Het enige nadeel bij deze tunnel was, ... stijgen ... klimmen ... trappen .... tot aan de Klaagmuur.

Geschreven door Omer-debora.op.reis