Deze dagen had ik een Amerikaanse groep met grote sterke donkergekleurde pastors, een 30-tal. Het was grappig want ik keek letterlijk én figuurlijk naar hun op. Dan durf ik wel een starten met de woorden: "Ik ben hier de enige niet-pastor, mannen en ik mag jullie het evangelie verkondigen!". Toen ik echter mijn inleiding klaar had en op weg wilde gaan nar Golgotha met hun, zei een van hun oprecht: "Man, you're a pastor!, Wow!" Toen wist ik: "Oké, Here God, ik mag mezelf zijn." Ik vertelde hun mijn verhaal zoals ik het tegen iedereen vertelde. Wat verwarmt het mijn hart en versterkt mijn geloof wanner ik hun respons en amens en halleluja's door de lucht hoor klinken. Terwijl zij naar het graf gingen kijken mocht ik een andere groep leiden. Nadien echter kwam een van die grote kerels naar me toe in vertrouwen en zei: "Wow, man, you touched my heart. Je hebt me diep geraakt! Ik heb weer echt beseft wat het betekende wat Jezus voor mij gedaan heeft! Hoe belangrijk het was en toen wilde hij iets zeggen , maar kreeg het er niet meer uit. Hij barstte in tranen uit. Oh my God? Wat nu? Ik keek naar hem omhoog. Hij was een kop groter en breder dan ik en ik kon amper zijn schouders bereiken, maar ik deed het. Huilend lag hij in mijn armen. Ik mocht ondertussen voor hem bidden. Wat er in hem omging wist ik niet, maar God, U weet het. Deze pastor, die vast een grote gemeente leidt en zijn leden zegent, deze grote man mocht nu zelf zegenen met Gods kracht en vertroosting, met Gods ondersteuning en omarming, Gods vergeving en diepe aanvaarding. Later besefte ik wat er gebeurd was. Here, ik heb zelf dat gebed nodig. Vandaag kwam er ook een groepje geleid door een man en vrouw die besloten hadden om te trouwen in Israël. Dat zou morgen gebeuren. Eerst nog de Graftuin bezoeken! Leuk!

Geschreven door Omer-debora.op.reis