Op onze eerste vrijdag in Jeruzalem willen we zeker niet de opening van de Shabbat missen. Dit is altijd indrukwekkend. Maar eerst een hapje eten: kebab bij de plaatselijke pitta tent aan de Damascus poort. Daarna snel door de Damascuspoort het Arabische kwartier in en naar de Klaagmuur.
Opvallend hierbij is dat de Joden in vol ornaat zomaar door het Arabische kwartier van de Oude Stad lopen, op weg naar de Klaagmuur. Niemand die hen iets in de weg legt. Iedereen loopt gewoon door elkaar. Leef en laat leven, is het motto in de Oude Stad. Nu ja, hier en daar zijn toch enkele kleine jongens grapjes aan het uithalen om de Joden te pesten, maar dezen zijn wijs genoeg hier niet op in te gaan. Ze komen plots een straatje of winkeltje uit en botsen vrijwillig tegen een Jood aan, die dan bijna valt. Dan lopen ze luid proestend weg, wachtend op hun volgend "slachtoffer". Wat bijdraagt aan de relatieve rust, is dat er op elke 20 meter een drie tot vijftal politieagenten of soldaten staan. Je zou je voor minder al veilig voelen en gedeisd houden, toch?
Aan de Westelijke Muur of de zogezegde Klaagmuur is het een drukte van jewelste. Omer bij de mannen, Debora bij de vrouwen. Erg leuk om de Joden in alle kleuren en overtuigingen op hun manier Shabbat te zien en te horen vieren. Van stil gebed naar uitbundig bidden, naar dansen, springen en zingen voor de Here, hun God. Met of zonder krullen, met of zonder tefillien, met of zonder Torah, soldaat of niet, klein of groot.... iedereen doet mee. Mooi om dit zo mee te maken. We mogen geen foto's maken aan de muur zelf, vandaar dat ze allemaal van ver gemaakt werden. jammer is dat wel, want je kan de sfeer van ver niet weergeven en zo mis je de leuke momenten. Nu ja, het zij zo....
We gaan nadien gezegend weer naar bed.

Geschreven door Omer-debora.op.reis