De eerste dagen verlopen rustig maar toch spannend. We zijn het niet echt gewoon in een stad te leven waar iedere dag wel een of meerdere aanslagen gebeuren. De Palestijnse jongeren worden opgefokt om zoveel mogelijk Joden te vermoorden met messen of bijlen. Gelukkig zijn de toeristen geen target. Dus ondanks de dreigende terreur buiten, komen toch vele groepen naar de Graftuin om bemoedigd en aangeraakt te worden. We hebben maar één keer een groep gehad die omwille van een aanslag, niet tot bij ons geraakte. We hebben ze de dag nadien tijdens de middagpauze toch ontvangen. Er waren deze week opvallend veel Duitse groepen. Juergen, onze Duitse gids en ikzelf konden ons hartje ophalen aan de Duitse taal. Ook ging er geen dag voorbij zonder een of meer Nederlandse groepen. Ik had het voorrecht een groep te leiden die helemaal uit Kazachstan kwam. Wat een bijzondere groep. Ik wilde natuurlijk wel weten of ze nu wel of niet in vrijheid het evangelie mochten beleven en verkondigen. Nou, dat bleek wel het geval. De groep was erg geïnteresseerd in het evangelie en de tuin. Op een bepaald moment maakten we enkele groepsfoto's. Na 3 vond de reisleidster het genoeg. Eén vrouw wilde er toch nog een, maar dat kon niet meer. Ze gaf me stiekem haar email opdat ik mijn foto naar haar zou sturen. "Natuurlijk, toch?" Meestal horen we sirenes en helikopters als er iets gebeurd is, zo'n 2 tot 3 maal per dag, maar gisteren hebben we tijdens de middag de attack zelf gehoord aan de Damascuspoort. Er vielen 15 schoten. Ik stond voor het graf in de tuin uitleg te geven aan een Amerikaanse groep. slechts één minuut later een hoop sirenes en de politiehelikopter boven ons hoofd. Toch akelig, hoor. Maar ja, ons leven gaat door.

Geschreven door Omer-debora.op.reis