Maandagochtend na het gebed zei Phillip, onze hoofdgids voor het team dan we een groep van 170 Indonesiërs zouden ontvangen die morgen om 08.30 u. Omer, jij zal voor hun de rondleiding doen, maar dan gezeten op Center Platform. Je hoeft niet rond te lopen. Dat was dus een verrassing voor mij. Ik hoefde er ook niet over na te denken want het was 08.30 u en de groep stond voor de deur. Nu, oké, kom maar binnen en ga zitten. Ik had al een of twee woordjes Indonesisch geleerd. "Papahibou" betekent "Dames en heren". Eenvoudig gezegd: papa's en mama's. Het tweede woordje is "Mari" wat betekent: "Kom". Altijd leuk om het ijs te breken met zoiets.
De uitleg zelf gaat ook vanaf een vaste plek omdat we foto's hebben van alles. Gelukkig hoefde ik niet luid te roepen om verstaanbaar te zijn. De tolk naast me had een geluidsinstallatie ter beschikking gekregen. Voor de start was ik toch wat zenuwachtig. Gaat dat goed komen? Natuurlijk, pepte ik mezelf op. Als je 120 Nederlanders aankunt, waarom geen 170 ...juist. Het ging erg goed. De groep was open en ging mee in het verhaal. De "Amens" waren niet van de lucht. Dat is aangenaam, wetende dat je publiek je volgt en meebeleeft wat je vertelt.
Nadien gingen we naar het graf. Om ze allemaal in dat graf te krijgen ging wat moeizamer maar het lukte uiteindelijk wel. (Allé, ... ze zitten er niet allemaal in hoor, per 7 naar binnen en dan eerst weer naar buiten voor de volgenden er in gaan, haha...). Het was toch een leuke ervaring.
Nadien was er mijn allereerste Belgische groep. Wauw. Het bleken Franstaligen te zijn uit Bergen, waarvan er de helft alleen maar Portugees sprak. Maar goed het was toch een Belgische groep. Nadien ook nog een Indische groep met pastor in vol ornaat erbij. Moet kunnen toch?

Geschreven door Omer-debora.op.reis