Afgelopen dinsdag 5 juli is de ramadan geëindigd. Dat ging gepaard met een 8-tal kanonschoten, kwestie van een eresaluut te geven aan deze tijd van vasten-feestvieren. De komende 3 dagen gaan ze feesten en gezellig samenzijn met familie en vrienden. De rust is bijna weergekeerd. De afgelopen dagen zijn nogal wat Zuid-Afrikaanse groepen de revue gepasseerd. "Sud-Afrikaens" is voor een Belg of Nederlander niet moeilijk. Toch heb ik de meeste van hun gewoon in het Engels geleid. Amerikanen zijn gewoon het grootst in aantal, maar ook Duitsers en Zwitsers komen langs. Vandaag had ik echter een speciaal gezin. Een oude man en zijn vrouw, vergezeld van hun 2 dochters. Ze kwamen uit Armenië. Op zich niet speciaal, zij het dat dit gezin nooit in israël geweest was, behalve de man. Hij was hier één keer geweest in 1955. Wauw, dat is 61 jaar geleden... ongeveer zo lang als ik oud ben. Voor hem was het zijn levensverlangen om hier nog eens terug te komen. Hij is predikant in een Evangelische Gemeente in Armenië. Jarenlang heeft hij zichzelf een voorstelling gemaakt van wat hij toen gezien heeft. Door hier te zijn en al deze dingen totaal anders te zien dan zijn voorstelling, maakte hem soms sprakeloos. Het busstation was nog niet gebouwd, de platforms aan Golgotha niet, ... hij beweert dat de watercisterne nog open en toegankelijk was ... waarin hij zich vergist want dat was nooit het geval,... zo zag hij meer dingen anders. Grappig was dat zijn dochters dikwijls zegden tegen hem: "Papa zwijg en laat deze gids vertellen!"? Haha... Ze hebben met tranen in de ogen afscheid genomen. Veel geleerd, zegden ze, veel gezien en Gods aanwezigheid gevoeld. Voldaan gingen ze weer op pad naar een volgende ontdekking!

Geschreven door Omer-debora.op.reis