Vandaag was het Offerfeest van de Moslims. Niet veel volk te verwachten dus in de tuin. We hadden enkele bezoekers. Tegen de middag kwam er een vrouw uit Oeganda. Ze liep de tuin door en leek alles in zich op te nemen. Even later kwam ze naar de receptie en vroeg of ze een rondleiding kon boeken voor een kleine groep uit Oeganda. Er zou een persoon bij zijn die niet erg goed te been was en bescherming nodig had. Geen probleem. Omdat we bouwden aan een nieuwe shop wilde ze weten of we de ladders konden verwijderen bij de ingang. Het voelde bedreigend aan. Hoe laat het groepje kwam wist ze niet. Wie is het dan? "Een belangrijk persoon". Oké. Later kwam een meisje uit Oeganda vragen wanneer we de tuin afsloten. Ze wilde graag terug komen want de First Lady van Oeganda zou op bezoek komen Huh? Komt de vrouw van een president naar hier? Ik liep snel naar Steve Bridge, de directeur van de Graftuin met dit bericht. We zouden haar opwachten. Steve zou haar begroeten, ik zou de rondleiding geven. Uren later kwam ze eindelijk in een geblindeerde wagen aan. Zij met een rode sjaal gedrapeerd, lijfwachten en delegatie om haar heen. Ik mocht haar vertellen over het sterven en opstaan van Jezus. ze was een zeer innemende vriendelijke stille vrouw die aandachtig luisterde en enorm dankbaar was nadien. Eén voorvalletje was grappig. Ze moest naar het toilet. De begeleidster stelde echter voor eerst Heilig Avondmaal te vieren omdat ze moeilijk te been en ver van het toilet was. Ik vroeg haar dus: "Kun je het nog ophouden?" Wat?, vroeg ze? "Kun je het nog ophouden?" Toen begon ze te lachen. "Natuurlijk, dat lukt wel. Dank je." Twee uur later reed ze weer weg, nadat ik haar bemoedigd had en gezegend met de Opstandingskracht van Jezus. Dat had ze nodig. Hèhè, weer een belevenis en ontmoeting rijker.

Geschreven door Omer-debora.op.reis