Soms gebeurt het wel dat we landgenoten mogen verwelkomen. Het is eerder uitzondering dan regel. Vandaag liepen drie jongens de tuin in. Eerder per toeval sprak ik ze aan. Bleek dat ze uit België kwamen. Wat ook nog bleek was dat ze wel katholiek opgevoed waren maar verder aan hun "geloof" weinig tot niets deden. Wat brengt je dan hier? We zijn geïnteresseerd in archeologie en geschiedenis. Nou, dat is een reden om Israël te bezoeken, natuurlijk. Weet je dan wat dit hier is? Nou, daar hadden ze geen idee van, maar een Graftuin moet leuk zijn om te bezoeken. Mijn voelsprieten gingen uit. Ik kon ze langzaam met gevoel voor Bijbelse historie wakker maken voor hun oude geloof waarin ze opgevoed werden. Uitspraken als: Jezus? Ja, ik weet dat Hij aan het kruis stierf, maar wat moet ik ermee... Waarom moet ik geloven in een God. Is er wel een God? Oei, dan zijn we dus ver van "huis". Hoe kan je jongens die zelfs twijfelen aan een God, vertellen dat ze Jezus nodig hebben? Ik moest het anders aanpakken. Het verhaal van Jezus kenden ze wel ...dus ... Eerst geloven in God ... dan pas Jezus. Ik besloot, zoals ik wel meer doe, hun uit te dagen om een ontmoeting met God te hebben. Vraag in je binnenkamer aan die God: wilt U zich aan mij openbaren. Ik wil u graag leren kennen. Kunt U laten zien dat u echt bestaat. Ook zij namen de uitnodiging aan. Ik heb met hun gebeden en ze beloofden de challenge aan te nemen. ik was blij en dankbaar met het gesprek. God zal zich laten kennen en vinden voor degene die Hem zoekt. Dat is Zijn belofte. Ik kan het met een gerust gemoed aan Hem overlaten.

Geschreven door Omer-debora.op.reis