Vandaag is de eerst dag na Pasen. Je zou denken dat het erg druk zal zijn, maar dat is net omgekeerd. Er zijn maar weinig groepen geboekt vandaag. Ikzelf mag een Duitse groep doen deze voormiddag. Nadien zien we wel. Telkens er bezoekers binnenlopen, probeer ik te spotten welke taal ze spreken. Dat blijkt uit de informatiebrochure die ze ontvingen aan de ingang. "Ben je christen? Geloof je in Jezus? Weet je wat deze tuin vertegenwoordigt? Dikwijls lopen ze binnen zonder te weten dat Jezus hier wel eens zou kunnen gestorven zijn en opgestaan. "Echt"?? Ja, dat zou kunnen... Dan volgt er soms een gesprekje, soms ook niet. "Nee, laat ons maar ontdekken..." Dan wijzen we hun kort de weg. Vandaag liepen er ook drie meisjes en een jongen binnen. Ze kwamen uit Vietnam! Of ze geloofden in Jezus? Nou, nee, niet echt. De jongen had wel een christen vriend maar geloven was nog iets anders. In Vietnam is dat verboden, he. We mogen geen geloof hebben. Het land is communistisch. De jongen sprak wat Engels en had wel wat interesse in geloof maar de meisjes niet. Ze spraken ook geen letter Engels. We spraken met elkaar over Jezus en wat Hij voor ons deed. Daarna liepen ze de tuin in om te ontdekken. Na enige tijd kwamen ze terug. Ik schoof naar ze toe om even uit te horen hoe ze het vonden. Toen kreeg ik de vraag: "Kan je met jezus praten in je gedachten?" Halleluja, .... "Natuurlijk!" zei ik. Je kan met Hem in je gedachten en je hart praten. "Ja, in Vietnam mag het niet hardop!" Vandaar de vraag dus. Ik legde hun uit dat jezus van ze hield en ze altijd met Hem al denkend konden praten! We hebben elkaar vastgepakt en ik heb ze gezegend en God gevraagd om in hun leven te komen opdat ze altijd Zijn liefde en vrede zouden mogen ervaren, Zijn vergeving en Zijn kracht, Zijn bescherming. Vol van vreugde verlieten ze de tuin weer. Ze gingen met nieuwe moed op weg!

Geschreven door Omer-debora.op.reis