Hallo familie, vrienden, collega's,
Even een bericht uit Israël van Debora en mezelf. We zijn nu weer 5 dagen in Jeruzalem, de Graftuin, en zijn reeds druk in de weer geweest. Het is echt aanpassen aan het ritme, de temperaturen, de talen, het totaal andere leven dan we in België gewoon zijn. We zitten in Oost-Jeruzalem wat betekent dat we omringd zijn door de Arabische wereld van Israël, hetzij moslims, hetzij Christenen, hetzij "seculier" als dit al bestaat hier. De winkeltjes in de buurt van de graftuin zijn erg druk bezocht, iedereen steekt iedereen voor, het gaat allemaal door elkaar heen. Dat is even wennen, maar je moet je mengen om geholpen te worden. Je kan geen meter lopen zonder uit te kijken voor anderen die je pad kruisen, een drukte van jewelste. Er wordt geroepen en verkocht, voedingskraampjes duiken overal op te pas en te onpas, fruit en groenten in de straten waar de auto's dikwijls omheen moeten, het kan allemaal. Er wordt getoeterd, geschreeuwd, muziek gemaakt, taxi's schreeuwen om passagiers, letterlijk, soms uren aan een stuk. Dat die mannen niet hees zijn op het einde van de dag. Het zal wel.
In de graftuin is het gematigd druk. We zijn met drie vrijwilligers (koppels) en een duo jonge meiden, eentje uit de USA en eentje uit Nederland. Beiden zijn bijbelschoolstudentes die hier enkele maanden mee helpen. Volgende week verlaat eentje ons, tegen het einde van de maand de andere. De drukte valt mee, alhoewel we rustig ons werk hebben. Het werken in vier talen is echt even wennen. Het Duits zit ongeveer achter de kiezen, maar het Frans moet nog wat bijgeschaafd worden. Ik heb dit nog maar een drietal keren gedaan. Er is nog tijd en publiek genoeg om hieraan te werken.
Dit publiek is een dankbaar publiek. Ze bemoedigen ons, net zoals wij hun mogen bemoedigen met het evangelie van Jezus. Het geeft zo'n zegen en voldoening om mensen stralend naar het graf te zien lopen en te weten, Jezus leeft, Hij is hier niet want Hij is opgestaan! Ze nemen deze boodschap mee. Ze ontvangen nieuwe kracht, nieuwe visie, een visueel beeld van het "tot leven gekomen" evangelie. Mooi toch?
s 'Avonds gaan we voldaan naar bed. Moe. Iedere avond is "pumpkin time" om 21.00 u. Dan ligt iedereen op bed. Weet je waar ons bed staat? At "The White House". Neen, haha, niet in Washington, maar in een veel belangrijker stad: Jeruzalem. We maken grapjes van: Obama takes care of our cat... lol. Dit appartement in de graftuin behoorde toe aan de vorige directeur. Omdat de nieuwe directeur niet in de tuin maar in de stad logeert, is dit appartement vrij. En ja, wij zitten er nu in. Leuk.
We doen de hartelijke groeten vanuit het warme en zonnige Jeruzalem. We raken er aan gewoon. Zaterdag en zondag een vrije dag. Dan gaan we naar de sjabbat vieringen aan de Klaagmuur. Verder zien we nog wel.
Willen jullie ons bellen? We hebben onze gsm's (mobieltjes) uitgeschakeld omdat er hard "gesnoept" werd aan ons dataverbruik en de kosten de pan uit swingen. Eerst uitvissen hoe dat gaat. Mail ons aub als je ons wil bereiken. We laten wel weten wanneer het met de mobieltjes weer in orde is. Whatsapp is ook mogelijk.
Hartelijke groeten en shalom.

Geschreven door Omer-debora.op.reis