Vanochtend was het zowaar 08:00 uur toen de luiken open gingen. Bijna uitslapen, zou je zeggen. Daar was ook eigenlijk alle reden toe want de Whalewatch hadden we pas om 10:00 uur geboekt. Aan boord van de Seastar en onder de bezielende leiding van Marys vlogen we bijna het zeegat uit. Man, wat ging dat ding hard. We hebben in 2,5 uur ongeveer 60 km gevaren. Eén van de grotere eilanden voor de kust werd volledig gerond. Onderweg hebben we natuurlijk heel wat moois gezien. Hoewel de foto’s in feite het verhaal vertellen, toch maar even een korte opsomming. Twee Bald Eagles bij hun nest, een hele verzameling zeeotters, een zeeleeuwen kolonie, waar je je neus bij moest dichtknijpen. Goeiendag, wat een lucht komt daar vanaf! Een stel Harbour Seals en, alles bij elkaar, drie Californian Gray Whales; eerst één en later nog twee. En natuurlijk nog een hele verzameling zeevogels, meeuwen, eendjes, koeten, scholvers en wat dies meer zij. Volgens Marys was het koppel walvissen nu zo’n vier weken bij elkaar en in perfecte “synchronisatie”, wat dat ook moge betekenen, maar het klonk alsof daar iets meer achter zat! Ook nu weer het bekende probleem, veruit het grootste deel van de walvis krijg je niet te zien, dat blijft netjes onder water. Je moet het dus doen met de spuiter, en stukje van de rug met zeepokken erop en, als je mazzel hebt, de staartvin. Waarom doet zo’n beest z’n naam eigenlijk zo weinig eer aan? Het is een walvis. Dáár zou je hem tenminste heel wat beter kunnen bekijken. We maakten de tocht met een Amerikaans- en een Duits stel. De Amerikanen hebben volgens mij geen foto gemaakt en de Duitser stond met een enorme telelens op z’n fototoestel geschroefd, maar je hoorde hem steeds nét te laat klikken. Nou ja, bij ons ging het niet heel veel beter, zullen we maar zeggen. Na de tocht even een broodje gegeten en op naar Ucluelet, het volgende dorp op onze rit. Aardig wel, vergelijkbaar met Tofino en dus één en al sport, adventure en maritiem gedoe. Er kwam zeemist opzetten en dus zijn we ook hier gauw vertrokken. De tocht ging verder landinwaarts richting Port Alberni, omdat we daar die andere vis, Zalm geheten, zouden kunnen zien. We staan nu op een natuur camping in Stamp River Provincial Park, langs een riviertje. Prachtige plek en in de waterval, hier 300 meter verderop, springen de zalmen je om je oren, voornamelijk Chinook zalmen, maar ook de wat kleiner Coho’s zijn goed vertegenwoordigd. De Chinook’s kunnen een gewicht van 28 kilo bereiken, maar het gemiddelde is zo’n 9 kilo. Toch nog flinke jongens van rond een meter lang. Vanavond bij een knappend houtvuur een stuk pizza verorberd. We hadden nog steeds wat hout uit Revelstoke, maar hebben ons nu toch nog maar een nieuwe voorraad laten aanrukken. George, de “warden” van de campground bracht ons een vol kratje met z’n golfkarretje. Hij vroeg ons of wij een zwarte beer gezien hadden. Er zit er namelijk een in de buurt en in het ochtend- en in de avondschemer struint ie vaak langs de waterkant op zoek naar een maaltje vis. Vanavond hebben we niets gezien, dus Ik denk dat er morgen niets van uitslapen komt…….

Geschreven door Janentrix