Helemaal vergeten gisteren. We zijn op de door het verhuurbedrijf met moeite verstrekte Navman op zoek gegaan naar de AA in Auckland. Navman is duidelijk geen TomTom, hoewel via de instelling wel een nederlands talige dame te vinden was, wist ie het opgegeven adres niet te vinden. Op een parkeerterrein even een “local”, met een enorme bos haar, aangeschoten. Na 5 minuten uitleg gaf ze het eindelijk op. “Rij maar achter me aan” was het tenslotte. Na een tocht van ongeveer 500 meter stonden we voor de deur van de AA. Vrolijk zwaaiend namen we afscheid. Bij de AA kon men in de computer zien dat we ANWB lid zijn. Toch wel handig, want je krijgt direct een Free Guest Membership voor 6 maanden, inclusief gratis kaartjes, een heel dik campingboek, een pasje en zelfs pechhulp. Met onze hagelnieuwe camper gaan we daar natuurlijk geen gebruik van maken, maar wel leuk aangeboden. Bijna klaar bij de AA, staat onze local weer achter ons. Ze was speciaal terug gekomen om zich alsnog netjes voor te stellen en haar kaartje af te geven. Sarai Abel, consultant stond erop. Als we op wat voor manier dan ook hulp nodig zouden hebben, mochten, nou nee, moesten we haar bellen en mailen. En als we weer in Nederland zijn wil ze weten hoe de vakantie is geweest. Wat een geweldig lief mens!! Zo krijg je wel een heel mooi beeld van de bevolking hier. Heel erg vriendelijk. Verder vandaag een mooie rit naar het noorden door een very British landschap. Compleet met B&B bordjes langs de weg. Al heet dat hier natuurlijk “Bunk ’n Brekkies”, verzin ’t maar. Onderweg nog een Maori gemeenschapshuis bekeken. Enne, lekker weertje trouwens. In korte broek en poloshirtje was het bijna te warm. Je kunt goed merken dat er hier een enorm gat in de ozonlaag zit, het zonnetje prikt best. Begin al een aardig rooie kop te krijgen.

Geschreven door Janentrix