Vanochtend vroeg Trix mij om het tubetje met een smeerseltje tegen warmte irritatie. Nergens te vinden, en dat terwijl ze toch heel erg zeker wist dat ze het had meegenomen. Mooi niet dus, maar wel heel veel last van jeuk. Monter en nog vol goede moed naar Safeway vertrokken, een supermarkt met een soort in-house apotheek. Opnieuw: mooi niet dus. Het medicijn paspoort van onze eigen apotheek was niet voldoende, er moest echt een recept komen. Op naar het ziekenhuis dus, het Kittitas Valley Community Hospital. Na 3 uur in de brandende zon op het parkeerterrein te hebben gestaan, kwam Trix lidderend van de kou – uitstekend werkende airco in zo’n ziekenhuis – voorzien van twee verschillende polsbandjes, maar gelukkig ook met benodigde recept weer naar buiten. “M’n bloeddruk, hartslag en lichaamstemperatuur zijn allemaal gecontroleerd en dik in orde bevonden” en dan hebben we het hier in Amerika niet eens over de onvolprezen “Deutsche gründlichkeit”. Na drie uur op het parkeerterrein had mijn lichaamstemperatuur zo ongeveer het kookpunt bereikt. Kwam wel aardig uit, zo kon Trix mij afkoelen en ik haar opwarmen. Met namen hadden ze het wel wat moeilijk gehad vertelde Trix. Ze werd voortdurend aangesproken met Mrs Mevrouw, de rest waagden ze zich natuurlijk al helemaal niet aan. Pas na lang aandringen werd aarzelend overgestapt op “Trix”. En maar weer op naar Safeway, waar we behalve het smeerseltje ook nog ijsjes én een nieuwe zonnebril voor mij scoorden. Al met al zijn we aan het einde van de middag dan toch maar onderweg gegaan. Time flies, you know. Na enig zoeken toch ook nog een camping weten te vinden en nog een hele mooie ook. Een voormalige KOA camping die, waarschijnlijk aan lager wal geraakt, was op gekocht door State of Washington. Alle toeters en bellen d’r op en d’r an, behalve internet. Oh ja, de rit vandaag, zou ik bijna vergeten. Dwars door Yakima Canyon. Echt alles wat je je van een canyon kunt voorstellen. Op het laagste punt natuurlijk en rivier met af en toe woeste stroomversnellingen, en dus met fanatiek gillende rafters. Verder aan beide kanten hoge bergen. Geen kale rotsen, maar een gortdroog soort woestijnlandschap onder een hoek van 45 graden. Heel apart en adembenemend mooi. Benam het landschap je de adem niet dan deed de temperatuur het wel. Het was hier vandaag 93 graden Fahrenheit, wat overeenkomt met zo’n 34 á 35 graden Celsius. Lekker, zeg maar. In de RV is het inmiddels ook heel erg aangenaam door onze onboard airco, werkt alleen op 110 volt en dus niet onderweg. We worden goed beveiligd op de camping. Binnen een half uur kwam de Park Ranger én de Volunteer Citizens Patrol. Geeft wel een veilig gevoel. Hoewel………… kennelijk is het nodig.

Geschreven door Janentrix