Omdat onze vakantie zo ongeveer op z’n eind begint te lopen en er geen grote zaken meer op het programma staan, hebben we besloten vandaag nog gewoon in Kaikoura te blijven en een wandeling te maken. Er is een mooie wandeling, de Kaikoura Peninsula Walkway, die je over zo’n 10 km over de kop van het schiereiland voert. Vol goede moed begonnen we een steile klim vanaf de parkeerplaats naar het eerste uitkijkpunt bovenop de eerste duin. Hijgend boven gekomen, bleek ik mijn pet vergeten, “hindert niet, het is toch bewolkt en ik ga er niet voor terug”. De wandeling ging heuveltje op, heuveltje af en de bewolking trok steeds meer open. Het werd ook steeds warmer. Op naar het volgende uitzichtpunt dus. De wandelaars die we tegen kwamen waarschuwden ons dat het “om de hoek” erg warm was omdat er daar helemaal geen wind stond.
In de laaiende hitte vervolgden wij onze weg. Vreemd, mijn neus begon pijn te doen en even later begon mijn voorhoofd te prikken. Door een enorm gat in de ozonlaag in dit deel van de wereld, heeft de zon ongeveer de dubbele kracht van die bij ons. En dat konden we goed merken. Van het ene mooie uitzicht naar het volgende. Af en toe een boom en een beetje schaduw, maar alle bankjes stonden natuurlijk in de volle zon. Langzaam maar zeker kwam het einde van onze watervoorraad in zicht. Met tongen als leren lappen bereikten we tenslotte de bewoonde wereld. Met koppen als boeien zegen we neer op een schaduwrijk terrasje. Een liter koud water, twee koppen thee, een kop koffie en een cola verder konden we de moed opbrengen om het laatste stuk terug naar de camper aan te vangen. Wat volgens het boekje een wandeling van 2 uur had moeten zijn bleek in de praktijk ruim 4 uur. En dat lag niet aan ons. Op de terugweg naar de camping langs de “fish and chips” voor een snelle hap. Ik denk dat we vannacht goed zullen slapen……….

Geschreven door Janentrix