Onze laatste dag met de camper, vanmiddag moeten we ‘m inleveren. Maar…..eerst in Lyttelton, een voorstadje van Christchurch, het beroemde Time Ball Station bekijken. Precies om 13.00 uur laat men in een torentje een grote metalen bal zakken. Hierop konden de zeelui hun klok gelijk zetten. Een traditie die tot op vandaag wordt voortgezet. Uiteraard ligt het station op een hoge heuvel. De weg ernaar toe wordt steeds smaller en smaller, en dat met die grote camper. Als dat maar goed gaat, dacht ik nog. Niet dus. Laverend tussen geparkeerde auto’s ging de aandacht even te veel naar de auto links uit. Rechts bleek een klein bestelwagentje te staan met de achterklep open en dat laatste had ik even niet gezien. Iets te scherp indraaien en ons keukenraam lag aan diggelen. Gelukkig deed het verhuurbedrijf niet moeilijk. “Oh, that’s what your insured for, it happens all the time. 80% of all accidents happen on the very first or very last day, so you’re lucky to have yours on the last day”. End of story, met de balen in van hier tot Kuala Lumpur…. Keurig afgezet bij het Sudima Hotel, op 2 minuten lopen van de vertrekhal op de luchthaven. “I’ll drive” zij onze chauffeuse met een brede grijns. Bij het achteruit manoeuvreren kon ik een “Carefull….” en een zelfde grijns natuurlijk niet achterwege laten. Dat was dat, auto ingeleverd en hoe kom je dan de middag door. Nou, gewoon door naar het International Antarctica Center, pal naast ons hotel te gaan. De thuishaven van een gecombineerd US/NZ onderzoekcentrum. Er valt van alles te doen. Met een geleende jas aan een diepvriesruimte in waar een antarctische storm wordt nagebootst. Sta je dan in korte broek bij -28°. Er is een 4D film. Je kijkt dan niet alleen in 3D naar een prachtige film, maar je stoel valt af en toe naar achteren, om een zware golfslag na te bootsen. Maar je krijgt de waterspray van een enorme boeggolf in je gezicht. Er staat af en toe een koude, harde wind en tot slot gaat het sneeuwen, nagebootst met zeepsop. Buiten kun je nog een ritje maken met een speciaal antarctisch rupsvoertuig, de Hågglund. Het ding knalde over een parcours met kuilen, gaten, steile heuvels en een waterbassin. Na 10 minuten stap je uit met het gevoel in een centrifuge gezeten te hebben, gemangeld, maar wel leuk. Erg lekker gegeten in het restaurant van het hotel en nu onder de wol. Morgenochtend staat ons een reis van zo’n 30 uur te wachten. Tot thuis!

Geschreven door Janentrix