Het was nog donker toen ik wakker werd van een vlak langs onze camper langs ronkende pickup truck. De buurman moest kennelijk al vroeg naar z’n werk. Zijn wij toch heel wat beter af. Tot mijn verbazing zat Trix al te lezen. Nee, ze had niet zo geweldig geslapen. Van de nood dus maar een deugd gemaakt – van slapen kwam het toch niet meer – en dus richting de douche. ‘s Morgens om 06:30 gewassen en gestreken aan het ontbijt zitten is weliswaar niet helemaal mijn idee van vakantie, maar ach, wat maakt het uit. Voor achten reden we de camping al af. Eerst langs Clinton, het dorp waar we net buiten zaten en toen de Highway 97 op, plaatselijk ook bekend als de Goldrush Trail. Tegenwoordig is het geen goud meer, maar hout. Op grote borden langs de weg werden we gewezen op historische sites die het bezoeken waard zouden zijn……. “This postoffice was build in 1952”. Wow, dat is oud zeg! Als je bedenkt dat de “beschaving” hier pas zo’n 200 jaar oud is, kan ik mij er ook wel weer iets bij voorstellen. Dus maar gauw kijken, want zo’n buitenkansje krijg je niet snel een tweede keer 😉 In Williams Lake, met z’n fraaie Visitors Centre linksaf Highway 20 op richting Bella Coola. Een snelweg pal naar het westen van zo’n 500 km, die we ook weer terug zullen rijden, want uiteindelijk loopt de weg dood. Nou ja, niet helemaal, eens in de twee weken vaart er een boot naar Port Hardy op Vancouver Island. En laat die boot nou net gisteren te zijn vertrokken. We staan nu op Barney’s Lakeside Resort aan Puntzi Lake. We werden ontvangen door een dame met een stevig Brits accent. Ze bleek 13 jaar geleden vanuit Manchester vertrokken op zoek naar “ruimte”. Nou die is hier in overvloed en dus was ze maar blijven hangen. Een mooie plek aan het water, waar je hoogzomer waarschijnlijk voor moet vechten, maar nu kun je uitkiezen. En voor het weer hoef je het niet te laten. Dat is namelijk nog steeds ronduit prachtig. Enig nadeel, het is vroeg donker en ook hier schijnen beren rond te wandelen.

Geschreven door Janentrix