Vanochtend voor dag en dauw op. Vraag je in het hotel een wake up call om 06:00 uur, bellen ze al om 05.45 uur. Nou ja, lekker vroeg uit de veren dus. Tegen achten werden we opgepikt door het busje van Fraserway. Een rondje camper – alles is weer net even anders dan vorige jaren – en met een kop koffie in de hand de hele papierwinkel geregeld. Onze drie zeer bescheiden tasjes (!!) de camper in gewerkt en op pad. Een tussenstop bij Ikea voor een paar kussentjes en bij de BCAA, de Canadese zusterorganisatie van onze eigen ANWB, voor wat informatie. Gewapend met een tas vol kaarten, boekjes, gidsen en wat dies meer zij konden we nu echt op weg. Heerlijk hoor zo’n brullende Ford acht cilinder 450 Super Duty in het vooronder. Daar kan de CMax van thuis toch niet aan tippen ook al is dat ook een Ford. Vancouver achter ons gelaten en onderweg naar het ever zo mooie Squamish, reden we niets vermoedend over de Sea to Sky Highway, toen we werden opgeschrikt door een enorme klap, gevolgd door een lading glas door mijn open raampje en een zilvergrijze schicht die schuin voor ons langs naar rechts schoot. Het bleek de Nissan Rogue van de heer Cheung Chi Kwong uit Vancouver te zijn. Bleek ons te hebben ingehaald en nét iets te vroeg naar rechts te zijn gegaan. Onze zijspiegel, een bijzonder stevig exemplaar, was door het zijraam van de passagiersplek geknald. Enigszins van de schrik bekomen bleek de Nissan over de hele rechter zijkant te zijn beschadigd. Onze “tank” was ook niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen, een sleepspoor over de zijkant en een spiegel uit fatsoen, maar met enig trek- en duw werk was het leed snel geleden. Belangrijkste was dat er niemand gewond was, al zal meneer C’s passagier nog dagen plezier hebben van de glassplinters in z’n haar. Het regelen van de papierwinkel, bellen met Fraserway, en op hun advies, ook nog maar even met de “sterke arm”, “if there are no casualities and you’re not blocking the road, it’s okay with us. You’ll be fine, bye”, kostte alles bij elkaar een klein uurtje. Met een brede glimlach nog even op de foto voor het weblog en ieder zijns weegs maar weer. Aardige lui, maar auto rijden…….;-) Beetje onderkoeld verhaal misschien, maar we (nou ja, Trix dan hé) stonden toch wel even te trillen op ons benen. In Squamish aangekomen, op ruime schaal boodschappen ingeslagen voor de komende dagen en op zoek naar een camping. Die bleek snel gevonden en we staan nu, helemaal in ons eentje, op een geweldige plek langs de Squamish. Nee, dit keer niet het stadje, maar de rivier.

Geschreven door Janentrix