Na ons beren avontuur van gisteren was het vanochtend, onderweg naar de douche, toch wel even schrikken. Pal naast het sanitair gebouw een grote goud-bruinachtige……..steen. Zou zomaar een grizzly geweest kunnen zijn; had precies de goeie kleur. Vandaag één van de, en misschien wel de mooiste route van Canada, de 230 km lange Icefields Parkway. Vorig jaar ook al gedaan, maar toen met slecht weer, regen en sneeuw. Dit keer in de blakende zon. Echt met geen pen te beschrijven. Achter elke bocht doemt er weer een ander droom plaatje op met gletsjers, rivieren, vergezichten, bergen en meren. Heerlijk in de warme zon een kop koffie, koekje d’r bij……. man, ik wil hier nooit meer weg!! Hoe je de hele dag doet over 230 km? Gewoon, die 8 cilinder rustig laten snorren met een gangetje van hooguit 80 en dat dan ook nog alleen bergaf. En natuurlijk stoppen op alle uitkijk punten en parkeerplaatsen. Tegen 5 uur aangekomen op een camping net buiten Jasper. Ook hier het ritueel van waarschuwingen. “Er staat geen hek om de camping, dus pas op voor Elk’s en beren. Ze hebben net jongen en kunnen dus behoorlijk agressief zijn. Ze zijn erg op hun kroost gesteld, dus blijf op veilige afstand. “Natuurlijk agent”. Waar ziet die goeie man ons voor aan…….. we zijn toch geen beginners. In de bomen rond onze kampeerplek hebben we een heel gezin bonte spechten gespot; vader, moeder en zeker drie kids. Trix moest voor een vlijmscherpe snavel wegduiken. Dit kon je nauwelijks een schijnaanval noemen, het was een echte! Mooi dat ik morgen verhaal ga halen bij de receptie, een waarschuwing was toch wel het minste geweest.

Geschreven door Janentrix