Vanochtend stond de wekker op 06.00 uur – en dat tijdens je vakantie, zucht – want om 07.00 uur moesten we op de terminal zijn voor de overtocht. Heel erg verschrikkelijk tè ruim op tijd sloten we aan in wachtrij 3. Om vervolgens zo ongeveer als allerlaatste in te schepen op de Kaitaki (Maori voor “Challenger”), gebouwd bij Van der Giessen de Noord natuurlijk. Als laatste inschepen lijkt een nadeel, maar dat is het beslist niet. Je gaat dan nl als een van de eersten weer van boord. En daar gaat het om. Een schitterende dag, met op zee, een stevige wind. Wind, zon, je snapt het, mijn kop begon toch al aardig te “kreeften”, maar vandaag was er helemaal geen houden meer aan. Lunch onderweg en, omdat de wekker zo vroeg stond, hebben we onszelf een middagdutje van precies een half uur veroorloofd. Nèt genoeg volgens Trix, toch echt véél te kort volgens mij. Het landschap is hier wel wat anders. Was het noorder eiland voornamelijk vooral heel erg engels, hier zou het zomaar Italië kunnen zijn. Maar dan zonder troep langs de weg, want daar houden we hier niet van. “The Barn” heet de camping waar we nu staan, heel toepasselijk. Veel meer dan een schuur is het niet. Een plek met stroom was helaas niet meer voor handen, maar dat geeft aan de andere kant weer een hoop vrijheid. Je plempt die camper gewoon maar ergens neer en we hebben nu, zij het in de verte, sea view. Met grote accu’s en hopelijk genoeg LPG in de fles redden we ons ook prima. Oja, het gehucht, aan het einde van een doodlopende weg van 8 km, heet Marahau en ligt in het Abel Tasman Park, in het noordwesten van het zuider eiland.

Geschreven door Janentrix