Beetje ochtendmist boven het water, de opkomende zon en wat schellende kreten van watervogels. Hoe mooi kan een dag beginnen. Het was precies acht uur toen we de camping afreden. Op naar Bella Coola. Na een uurtje rijden toch maar weer even de tank volgooien. Je weet tenslotte nooit wanneer je weer een tankstation tegen komt. Dat “even” werd bijna een uur. Dave was net bezig de zaak te openen. “Come on in and have a coffee, I’ll take care of the gas”. In zijn Winkel van Sinkel dus maar aan de koffie. In de verre omtrek is dit de enige plek waar je geld kunt uitgeven. Het is ook dé ontmoetingsplaats voor de locals, dus het is een komen en gaan van de meest kleurrijke figuren. Middenin de winkel een grote hout gestookte kachel, een oude TV en wat luie stoelen. Dave – hij bleek een gepensioneerd politieman – is tegelijkertijd pompbediende, kassier, automonteur, postbeambte, chirurg, belastingconsulent, notaris, aannemer, juwelier, restaurateur, advocaat en sociaal werker. Man, wat een baan 😉 Hij kan ook zo bij de radio, want hij kletst de oren van je kop. De benzinepomp installatie bleek zo oud dat er geen prijs van meer dan $ 1,– in paste. Er werd dan ook een prijs van $ 0,745 vermeld. Bij het totaalbedrag van de teller was met een dikke viltstift “X2” geschreven. Juist, $ 1,49 per liter dus. En dat is zelfs naar Canadese begrippen behoorlijk aan de prijs. Maar goed dat ik altijd voor $ 100,– tank. In de winkel kun je behalve voor koffie, voor nou ja bedenk het maar, terecht. Van blik soep, via vissersgereedschap, naar een tractor, koelkast of opgezette wolf. Je kunt het werkelijk zo gek niet verzinnen of Dave kan het leveren. “het gekste wat je bedenkt leveren wij direct, verwacht je wonderen, dan moet je misschien 20 minuten wachten” lijkt het motto. Inmiddels zijn we aan de andere kant van de Heckman Pass (1.524 mtr), ook wel The Hill genoemd. Dat is bijna 300 km verderop en zelfs hier kent men Dave. Die Hill was trouwens ook de moeite waard. Stijgingspercentages oplopend van 6% tot 18% en dat op een heuse “Dirt road”, een zandweg dus. Prachtige uitzichten, maar ook hard werken om de camper op de weg te houden. Af en toe dus bijna stapvoets. Op de camping in Puntzi Lake hadden we Aarn (met dubbel a en ooit geboren in Estland) en Peggy ontmoet. Zij kwamen net terug van Bella Coola en wisten ons te vertellen dat net over The Hill een wildlife viewpoint werd aangegeven. Daar móesten we gaan kijken. Aangekomen op de plek werden we opgewacht door een bijzonder enthousiaste ranger. Er was een grizzly met jong gesignaleerd langs de rivier. We mochten door naar het uitkijkplatform. Hij zou zijn collega radio-en dat we eraan kwamen. Zou zij ons dan achter het elektrische hek laten. Klonk vertrouwenwekkend, maar was in de praktijk niet meer dan een enkel schrikdraadje. Aanvankelijk zagen we de beren in de verte een beetje rondhangen en in de rivier spartelen. Maar uiteindelijk gingen moeder en jong op zo’n vijf meter onder ons langs in de rivier. Een stukje verderop werd een zalm gevangen en trok het tweetal het bos in. Eigenlijk best wel een beetje spannend, maar wat een gaaf gezicht. Twee van die prachtige dieren in het wild en van zo dichtbij…….Wow.

Geschreven door Janentrix