Om dit weblog netjes af te hechten, tot slot nog even verslag van onze terugreis. Zaterdagochtend met frisse tegenzin dus onze camper afgeleverd. Na de gebruikelijke formaliteiten staat er meteen een busje voor je klaar om je zo snel mogelijk naar Robert L. Stanfield International Airport te brengen. Maar……. er zaten al een aantal lotgenoten in het busje en door ons eerdere outlet avontuur in de US hadden we zoveel bagage dat we nog even moesten wachten. De wachttijd hebben we gebruikt om bij Fraserway andere campers te bekijken. We hebben al een mooie 4 x 4 met opzetunit op het oog waarmee we naar Alaska zouden kunnen. Iets voor volgend jaar? Enfin, met het busje naar Stanfield en daar begon het grote wachten. Tijd zát om de verhalen van eerder genoemde lotgenoten aan te horen en die van ons te doen natuurlijk. Eerst dus 6 uur wachten op een vliegtuig dat je alleen maar verder van huis brengt. Van Halifax eerst bijna 1.400 km terug naar Montréal (2 uur wachten) en van daaruit via London (3 uur wachten) naar Schiphol. Van onze 4 grote tassen – we mochten elk 2 x 23 kg plus nog eens 10 kilo handbagage meenemen – bleken er slechts 3 op Schiphol aangekomen. Kwam dat even goed uit, want het had echt niet allemaal in onze auto gepast. We werden namelijk opgehaald door alle kids. Een ontvangstcommissie van jewelste dus en ons véééél liever dan een tas met schoenen. Inmiddels is de tas met schoenen trouwens ook weer boven water en netjes maar zwaar beschadigd thuisbezorgd. Zal wel ergens klem hebben gezeten. Thuis gekomen mijn verjaardag nog even dunnetjes overgedaan met appeltaart, koffie en de kids én in een door de kids al op zaterdag volledig opgekalefaterde tuin. Dank Mirjam, dank Joost en dank 😉llen. Gelukkig geen enkele last van jetlag en dat komt wel goed uit, want ik moet morgen weer aan het werk. En de vakantie? Ach, die was fantastisch, maar al weer zó lang geleden. Gelukkig hebben we de foto’s nog…………..

Geschreven door Janentrix