Vanochtend, toen ik net onder de douche vandaan kwam, had Trix Mirjam aan de video chat met de laatste Mb,s van het gisteren aangekochte 50 Mb internet bonnetje. Ben je 24.000 km van huis en nog kan je met elkaar kletsen en elkaar zien! Was van korte duur natuurlijk, want zo vliegen de Mb-tjes er vlot door. Nou, dan maar aan het ontbijt en op stap. Vandaag staat het aller noordelijkste puntje van NZ op het programma. En we hebben het gered zoals je kunt zien. Op de heen- en terugweg een beetje regen, maar het “puntje” in de zon. Voor de Maori heeft deze plek trouwens een bijzondere betekenis. Via de wortels van een 800 jaar scharminkelig boompje (Pohutukawe) gaan de geesten van overleden stamleden naar de onderwereld. Bovendien treffen de mannelijke- en de vrouwelijk zeestromen elkaar op dit punt. De golven van de Stille Oceaan en de Tasmanzee clashen er stevig op los, mooi gezicht. Én er was nog iets met twee waterbronnen, maar daar weet ik het fijne niet meer van. Google biedt wellicht uitkomst 😉
We staan nu op de Waipoua Forest Campground. Naam, adres en kenteken invullen op een zakje, geld erin en huppekee in de brievenbus. En we hebben het laatste plekje….alle zes de plekken zijn bezet met voornamelijk Duitsers, naast ons een Nederlands stel. De camping ligt midden in – hoe kan het anders – het Waipoua Forest. Dit bos herbergt een voor onze begrippen heel vreemde vegetatie.
Het doet voor mij wat Jurassic Park-achtig aan. Varens van 20 meter hoog, allerlei soorten palmen, Kauri’s en het geheel omlijst met exotische vogelmuziek, heel apart. Kauri’s? Ja, hebben we uit het boekje geleerd, dat zijn bomen die heel erg oud kunnen worden en de afmetingen van een echte mastodont kunnen krijgen. Lijkt een beetje op een apenbroodboom. De grootste hebben we een beleefdheidsbezoekje gebracht. Een wandeling van 5 minuten het bos in over een vlonderpad. Hij of zij heet Tane Mahuta, is 2.000 jaar oud en is ENORM. De omtrek van de stam bedraagt meer dan 13 meter! Echt, dan tel je wel een beetje mee hier. De Maori gebruikten deze bomen om hun beroemde oorlogskano’s uit uit te hakken en daar past met gemak zo’n mannetje of zestig in. Gelukkig is het nu vrede, de bomen groeien gestaag.

Geschreven door Janentrix