Vanochtend met de bus naar de Sonnbühlbahn aan de andere kant van het dorp. Scheelt toch weer 40 minuten stevig doorstappen. Om 10:00 uur met de gondel naar boven en daar ook maar meteen koffie gedronken. Volgens de bordjes wandel je in anderhalf uur naar Schwarenbach, het hoogste punt van een pas die uiteindelijk in Italië uitkomt én de naam van een aldaar gelegen hotel. Eerst een klein stukje dalen en daarna alleen maar omhoog en behoorlijk pittig ook. Ik liep fantastisch en kon maar blijven doorstampen. Na een half uurtje bleek ik de groep ver vooruit. Tijd voor een pauze en excuses aan mijn medewandelaars. Hoewel ieder zijn of haar eigen tempo loopt, blijft het toch ook wel "samen uit, samen thuis". Na een uur en drie kwartier bereikten we ons doel. Lang niet gek dus. Het uitzicht zo hoog in de bergen is werkelijk adembenemend, zowel letterlijk als figuurlijk. In anderhalf uur terug gelopen naar het bahnstation. Terug in het dorp was er voor het diner nog net tijd om de nostalgische bobslee rennen te bekijken. Met grote open, houten sledes van de berg af suizen over een tot bobsleebaan omgebouwd bospad..... fantastisch! Onder luid gegil van de bemanning en gejuich van de omstanders kwamen de vierpersoons sledes over de finish. De uitslag van de race was eigenlijk totaal onbelangrijk, het draaide vooral om de barbecue in de sneeuw en de borrel om warm te blijven. Trix was helaas niet mee naar dit laatste evenement, ze bleef in het hotel. Was na de wandeling aan het eind van haar latijn, maar de grijns van trots en voldoening was niet van haar gezicht te krijgen.

Geschreven door Janentrix