Deze ochtend konden we iets langer in bed blijven liggen en wat later gaan ontbijten. Andranik (Ando) onze gids kwam ons om 10 uur ophalen met zijn busje met het stuur aan de rechterkant. (Dit was trouwens ook het geval bij de Georgische jeeps.)
We reden eerst naar het Genocidemonument met museum. Het monument is opgericht om 600.000 tot 1,5 miljoen slachtoffers te gedenken. De hoge zuil van 44m is het symbool van de nationale wedergeboorte van het Armeense volk. In het museum kon je teksten lezen en veel foto's zien van dit vreselijke gebeuren. We waren twee uur binnen geweest, het was aangrijpend.

Daarna bezochten we een professionele dudukspeler, Karen Habokyan. Hij ontving ons buiten in zijn leuke tuin. Zijn vrouw bracht een schaal met fruit, een soort cake en Armeense snoepjes. We kregen ook een klein kopje koffie; Turkse koffie.
Buiten had hij een tv-scherm hangen waar we één van zijn concerten konden zien en horen. Het was een ensemble met duduks, fluiten, een trom en een soort toetsinstrument. Hij vertelde dat hij ook in Amsterdam en Rotterdam had opgetreden. Daarna liet hij ons verschillende houten fluiten en duduks zien waarop hij ook wat liet horen. Hij speelde ook een mooi stuk waarbij hij door zijn vrouw begeleid werd op de piano. Mooi! Ze hadden buiten een oude, valse, rode piano staan. Deze was in het bezit geweest van een Russische tsaar en daarna van een Belgische koning of koningin. Hoe zij eraan kwamen weet ik niet.
Karen Habokyan sprak geen Engels dus Ando moest alles vertalen wat hij vertelde. Omdat ik twee duduks wilde kopen vroeg ik of ik mocht proberen. Zo kreeg ik meteen wat aanwijzingen van die man.
Daarna mochten we mee naar zijn werkplaats, die was tamelijk klein. Hij legde uit hoe de instrumenten gemaakt werden. Het was erg leuk om te zien en horen allemaal!

We lieten ons door Ando afzetten in de buurt van de Cascade en zaten daar even op een terras. Daarna kochten Maarten en ik in een muziekwinkel twee mooie, stoffen hoesjes voor de duduks. Ook vond ik in een toeristisch winkeltje een mooi houtsnijwerkdoosje voor de dudukrieten. We moesten ook nog op zoek naar een kaart met envelop voor de fooi voor Ando, dat was niet zo gemakkelijk te vinden, bovendien was het erg warm. Toen we een winkel vonden, stond er op de meeste kaarten Russische tekst. We kochten toen maar een dun, klein schriftje waar we allemaal 's avonds iets in schreven, na het eten in een Frans restaurant bij de Cascade.

We mochten genieten van een mooie reis met overwegend mooi weer, prachtige natuur en aardige mensen, goedkoop eten en drinken. Het allermooiste vond ik de bergen en kleine dorpjes in de Kaukasus in Georgië.
De volgende dag zouden we via Parijs terug naar huis vliegen. Einde reis Georgië en Armenië.

Geschreven door Doro