Deze dag moesten we ongeveer 200km naar het zuidwesten, naar de Zwarte Zee rijden. Het was weer dezelfde mooie route terug naar Zugdidi door de bergen, met hier en daar slecht wegdek (onverhard). We pauzeerden onderweg bij de rivier de Enguri en verderop bij de Enguri stuwdam. Indrukwekkend om te zien!

We lunchten daarna in Zugdidi; we aten katchapuri met een koel glas bier (in mijn geval). Het was weer tamelijk warm geworden, 's morgens was het nog 11 graden daarboven in de Kaukasus, maar in Zugdidi was het alweer ver in de 20 graden leek me.

Daarna moesten we de resten van het klooster van Khobi vinden. Voor onze gids was dit nieuw en hij moest een paar keer de weg vragen. We stelden al voor om dit te laten schieten omdat we ook nog een boottocht over het Paleastomi-meer zouden maken, maar onze gids wilde dit klooster toch vinden; hij was ook nieuwsgierig.
Het klooster was gesticht in 554 en het was het eerste West-Georgische klooster. We zagen nu nog een klein kerkje met mooie fresco's.

We reden daarna naar het Kolcheti Nationaal Park waar we de eerder genoemde boottocht maakten. Het stelde niet veel voor, we zagen o.a.een paar aalscholvers. Het leek net Nederland, het gebied was vlak en je zat op een groot meer. In de verte zag je nog wel wat bergen. De tocht duurde een uur. Het was op zich wel lekker uitwaaien na zo'n busrit.
Onze chauffeur Mischa genoot; hij mocht even achter het stuur van de boot en hij maakte een aantal foto's, o.a. van ons. Misschien voor de nieuwe brochure want ook deze tocht was nieuw voor de gids en chauffeur.

Even tussendoor: de chauffeur schijnt de bodyguard van de vrouw van Shevarnadze te zijn geweest!

In het hotel in Poti kregen we behalve een ruime slaapkamer ook een grote zitkamer met een grote bank, en een comfortabele stoel. En we hadden een badkamer.

Die avond liepen we door Poti, één van de drie zeehavens van Georgië. We liepen eerst naar de Zwarte Zee, over een paar onverharde straten. Soms leek het alsof je door een achterbuurt liep; ik zag slecht onderhouden huizen maar af en toe ook mooie.
Bij de Zwarte Zee waren best veel mensen aan het "strand". Er was eigenlijk geen strand want je moest een paar rotsblokken over voordat je in de zee kon. Leny en ik zijn er met de voeten in geweest. Het water was lekker, maar bruin, net als onze Noordzee.
Aan de boulevard lagen geen gezellige cafeetjes of eettentjes, dus liepen we terug naar de straat van ons hotel. Op aanraden van onze gids lag daar een leuk restaurantje waar we buiten op de eerste verdieping zaten.

Geschreven door Doro