Deze ochtend lagen er bij het ontbijt flensjes en hadden we ieder een kop yoghurt. Onise liet zien hoe het moest: yoghurt over het flensje doen en daaroverheen een beetje jam, in dit geval frambozenjam. Het was best lekker! Behalve brood en gebakken ei lagen er ook stukken bladerdeeg met kaas erin. Dit heette ook kachapuri.

Eigenlijk zou deze dag de tweede wandeldag zijn voor Maarten en mij, maar vanwege de regen van de dag ervoor en ook deze dag gingen we met z'n allen met de jeep naar Ushguli, een verzamelnaam voor een aantal gehuchtjes uit ongeveer de 12de eeuw met verdedigingstorens. Ushguli staat op de Werelderfgoedlijst.

Het tweede gedeelte van de weg was erg slecht; zo slecht had ik het nog niet meegemaakt. Onverhard, diepe kuilen met water erin, maar met zo'n 4WD ging het prima! We deden er wel zeker twee uur over terwijl de afstand vanaf Mestia slechts 45km was!

Ushguli ligt op 2200m en is het hoogst permanent bewoonde plaatsje van Europa. Het was er tamelijk fris. De torens staan met de spitse hoek richting berg, zodat een eventuele lawine gebroken wordt. Het zag er echt allemaal oud uit, er waren wel een behoorlijk aantal guesthouses. Er wordt hier namelijk veel gewandeld (en gelift) met de rugzakken.

Er was een klein kerkje. Als vrouw moest ik een schort om doen omdat ik een lange broek aan had!
Ook bezochten we een klein museumpje, één vertrek. Daar kon je zien hoe het vroeger wonen was daar. De dieren lagen onder de bedden, zodat hun warmte omhoog steeg naar de bedden die dus hoger lagen en waar je met een ladder kon komen.
De "straatjes" door de gehuchtjes waren onverhard en modderig. Ook moest je oppassen voor de poep van de koeien, want die liepen ook overal. Varkens liepen er trouwens ook rond.
Het was heel apart en mooi om te zien. Ongelofelijk hoe mensen zo ver weg van de bewoonde wereld kunnen wonen!
We zagen ook een schooltje waar we naar binnen mochten. Daar waren lokaaltjes waar maar drie tot zes stoelen en tafels stonden. Erg kleine klasjes dus! Verder alleen een schoolbord en wat dingen aan de muur zoals het Georgisch alfabet, een landkaart en wat tekeningen van kinderen. Op de eerste verdieping zagen we de directrice, ze wilde niet dat we foto's maakten. Dat hadden we beneden wel al gedaan.

Ik hoorde vandaag dat dit volk van Svaneti nog akelige tradities heeft; ze offeren nog dieren en ze nemen het recht in eigen hand. Dus als iemand iets gedaan had, werd hij bestraft zonder dat daar een rechter of politie aan te pas kwam. Een verkrachter werd dus vermoord.

Tijdens de terugweg werd er aan de weg gewerkt. Er lagen dikke keien op de onverharde weg en we moesten wachten totdat ze die opgeruimd hadden. Vóór ons waren nog twee of drie auto's en achter ons twee. Eerst werden die keien nog keurig door een takelwagen in een vrachtwagen gekiept, maar op een gegeven moment werden ze de rivier ingeschoven, dat ging sneller. Even verderop moesten we weer even wachten.

In Mestia zaten we nog even op een terras. Ik zag veel backpackers. Op de straat zag ik behalve auto's ook koeien, paarden (met mensen erop) en zwerfhonden. Het leek wel het wilde westen!

Geschreven door Doro