Winton is een leuk stadje waar we bij het plaatselijk hotel kampeerden en het kan niet anders dan dat je daar dan steak gaat eten.
In dit stadje schreef Banjo Paterson het liedje Walzing Marthilda, een leuk weetje, walzing werd het in de 19e eeuw genoemd als je te voet ging reizen, en een Mathilda is wat wij een knapzak noemen, een stok met een doek waarin je je bezittingen stopt. Dat heeft een lange geschiedenis in Australië, zelf het nationaal damesvoetbal elftal heten de Mathilda’s.

Ons volgende doel is Rubyvale, we gaan dat in een paar dagen rijden en passeren kleine stadjes die elk hun eigen historisch museum hebben.
In Longreach gingen we naar de slager voor de allerbeste eyefilet in de wijde omgeving, dat was een boodschap voor Marc en Yolanda waar we de volgende dag hoopten aan te komen.
Het was zo wiezo een leuk stadje voor een stop. Natuurlijk een plaatselijk museum hier zelfs met een postkoets waarin je een ritje kunt maken.
Ook is hier Quantas, de luchtvaartmaatschappij opgericht en om daaraan herinnert te worden is er een vliegtuig door de woestijn hier naartoe gesleept.

Milla schijnt het leukste historisch museum te hebben dus die bezochten we, uit heel Queensland zijn huizen hier naartoe overgebracht om in het open lucht museum te staan en van veel gebouwen kwam ook de inboedel mee.
Een enorme stenencollectie uit heel Queensland wordt hier tentoongesteld.
Maar eigenlijk verzamelt iedereen hier van alles op z’n erf, spareparts, reserveonderdelen, noemen ze het als om het hele huis oude auto’s, tractoren, landbouwwerktuigen en wat je maar kunt bedenken staan weg te roesten.

En zo bereiken we Rubyvale waar we toevallig Yolanda onderweg al tegenkwamen.
We hebben een paar fantastische dagen met hen doorgebracht in Rubyvale en op de ‘gemfields’, de plekken waar naar edelstenen gezocht wordt door particulieren en bedrijven.
We bezochten een saffiermijn, Talky, een vriend van Marc die een safiiermijn heeft en we gingen zelf ook nog naar de middle of nowhere waar we zochten naar safieren.
Dat is nog een heel gedoe en het zwaarste werk hadden Marc en Yolanda al gedaan voor we kwamen, emmers vullen met grind van de rivierbodem. Dat grind moet grondig gespoeld en geschud worden zodat de safieren boven op komen liggen en omdat ze nat zijn kun je de glinstering zien, zijn ze droog dan zien ze eruit als gewoon kleine steentjes, niks bijzonders.
En we hebben wat (piepkleintjes) gevonden onder het oog van onze leermeester Marc die dit al jaren als hobby doet.
Leuke en intressante dagen.

Het vloog om maar we moeten door willen we op tijd zonder te ‘jagen’ in Sydney zijn.

Toowoomba is ‘wereldbekend’ omdat hier wereldkampioenschappen gevel beschilderen zijn geweest wij vonden de echte gevels wel zo mooi als de beschilderingen.

En vandaag zijn we aangekomen in Casino.
Het einde van de ‘outback’ route, waar we weer regelmatig een benzinepomp tegenkomen.
Onderweg kwamen we een bord tegen
‘Volgende pomp 178 kilometer’ en dan maar hopen dat die ook werkt. Zo halverwege de tank keken we uit naar een benzinestation, you never know….
Het einde van de roadtrains.
Het einde van de eindeloze stofwolk, alles was stoffig hier binnen, na elke rit, ik ben daar zó klaar mee!
De plaats waar onze heen-en terugreis elkaar kruisen, heen op weg richting Brisbane met Péter, Kim en de kinderen en nu weer op weg naar Sydney.
We hebben nu zo’n 9000 km gereden.

Het plan is om er een heel andere route van te maken maar we zullen zien. Sydney gaan we in ieder geval weer aandoen, deze keer om Judy op te pikken!

Geschreven door RondjeChina