Het is ons wéér gelukt... "Imer die Hollander"
We zijn weer de laatsten!
Dat is een dingetje dat we van de Duitsers nog steeds niet kunnen, lees willen, begrijpen.
Bij ons is het 10 uur als de kleine wijzer op 10 en de grote op 12 staat, zo niet bij de Duitsers van deze groep. Als het op onze klok 9 uur is loopt iedereen al zenuwachtig rond, en als ze één van ons zien worden we er meestal wel aan herinnerd dat het bijna tijd is.
Ook het vertrek 's morgens; wij vertrekken eigenlijk altijd wel als laatsten, en dat is altijd nog vóór de aanbevolen vertrektijd.
Wij zijn op dit punt niet te vermurwen 10 uur is 10 uur! En vandaag moesten we een stukje in konvooi om eindelijk aan gas te komen en het lijkt te gaan lukken. We horen steeds dat het in de volgende stad moet gaan lukken, maar het werd nu, met de koude nachten in het vooruitzicht, toch een beetje nijpend. Als ik niet meer kan koken moeten we, hoewel ik graag kook, uit eten.... Dat is op te lossen, maar zonder koffie en kachel houdt alles toch wel een beetje op!
In ieder geval... Ook vandaag staan we als laatsten in de rij en dit maal voor de gaspomp.
Het begin al bij de aanmelding. Omdat de Nederlandse reisorganisatie de reis op het laatste moment moest afblazen, konden wij ons nog net aanmelden bij Seabridge, en gelijk in die week naar het kennismakingsweekeind met de groep. Op het randje, maar op tijd!
En die trend zet zich gedurende de reis voort.
Als de bus om 9 uur vertrekt komen wij om 5 voor 9 aanlopen en zit iedereen al ongeduldig te wachten "Goedemorgen allemaal, goed geslapen?"
Denk niet dat dit een probleem is, we hebben een hele leuke groep, die heel goed met elkaar op kan schieten, iedereen staat altijd klaar om elkaar te helpen, zoals toen we een lekke band hadden toen Piet net uit het ziekenhuis was.
Armenië is een prachtig land, maar de reis loopt ten einde, letterlijk en figuurlijk.
We zijn verzadigd, en niet alleen wij, maar iedereen heeft het nu over hoe we van de Turkse grens naar huis gaan, en weinig over al het moois dat we die dag weer hebben gezien.
Hoe goed de tijd met de groep ook was, het is mooi geweest.
Volgende week komen Ben en Anneke en gaan we een prachtige afsluiting plakken aan deze reis dus het verhaal is nog niet ten einde.
Turkije Griekenland Albanië en meer moois ligt nog in het verschiet. Maar stiekum kijken we er ook naar uit om alle kinderen en kleinkinderen weer te verwelkomen in ons huis en met een aantal van zo rond de 25, betekent dat dat er niet alleen einde komt aan onze reis maar ook aan onze 'rust'
We hebben nu 31.250km gereden, heel wat meer als op het luchtlijntje van Pindat omdat die door de lucht rekent van punt naar het volgende punt waar ik schrijf.
De Armenen gooien iets minder vuil op straat als de Iranezen, maar ze kunnen er ook wat van. Voorbeeld zie je op de foto's die ik met een verschil van 1 meter ertussen heb gemaakt.
Ook hier hebben we weer op prachtige plekken gestaan, zoals bij een heel oud klooster, waar we het meest schilderachtige plekje hadden dat je kunt bedenken.
We hebben een stokoude sterrenwacht bezocht, waar door middel van gaten in rotsen de sterrenstand werd bekeken.
We hebben aan de voet van berg Ararat gestaan, 5200 meter hoog, daar moet aardig wat water hebben gestaan toen Noach vastliep!
Waar we in Armenië heel erg van onder de indruk waren is wat we gezien hebben over de genocide van de Armeniërs rond 1915.
Ongelooflijk wat er is gebeurd en hoe weinig je daar bij ons over hoort! Een foto van het herdenkings monument zie je erbij staan.
De natuur is hier prachtig, en daar gaan we deze laatste dagen in Armenië van genieten.
We staan op natuurplaatsen en morgen tegen de avond hopen we in Georgië te staan, kijken hoe lang we er deze keer over doen om de grens over te komen!
En nu vervolgen we onze weg om ook weer als laatste aan te komen, we moeten tenslotte nog 7 km afleggen in 2 uur tijd en dat omdat ik jullie nog op de hoogte wilde brengen van onze laatste belevenissen.

Geschreven door RondjeChina