We reden Iran binnen en ik dacht warempel dat de boeren hier plastic verbouwen.
Wat maken ze er hier een zooitje van!
Onze entree in Iran was trouwens wel bijzonder.
Turkmenistan uit dat ben je met een camper zomaar niet, want wat is het nou eigenlijk?
Een luxe wagen? Een vrachtwagen? Nou ja er kunnen meer passagiers in dus het kan ook net zogoed een touringcar zijn.... Weet je wat? We nemen gewoon net als bij binnenkomst alle papieren dan zit de goede er zeker bij!
Her duurde even, tenslotte moet alles gestempeld en ondertekend worden, maar 3 uur later konden we toch doorrijden, met alle paperassen van onze inreis nog aan boord want niemand weet wat ze daarmee zouden moeten!
Nee, dan de Iranese douane, petje af, het is een weinig gebruikte grensovergang, eigenlijk niet voor toeristen bestemd.
En het was een nationale feestdag, maar voor een groep campers die Iran willen ontdekken komen de douaniers graag even naar hun werk!
Paspoortcontrole, autopapieren nagekeken en
" Welcome to Iran" en zo voelt het nog steeds!
Wat zijn de mensen hier vriendelijk, gastvrij en behulpzaam!
Wat hadden we verwacht?
Nou ja, gehoopt dat het iets vlotter zou gaan als in Turkmenistan maar geen enkele controle, dit was de snelste en makkelijkste grens tot nu toe.
En wat hebben we in de afgelopen dagen al veel gezien en gedaan!
Het begon eigenlijk al voor de grens, hoofddoek op, soepjurk aan voor de dames, en geen hemdjes (laat staan ontbloot bovenlijf) en lange broeken aan voor de mannen.
We hebben moskeeën bezocht inkopen gedaan op de diverse bazaars en vooral onderweg veel moois gezien.
Oude herbergen uit de tijd van de karavanen, leemdorpen, oases, zelfs een dode oase hebben we bekeken, er is hier genoeg te zien, maar na 1700 km is het vuil overal om ons heen nog steeds volop aanwezig.
We zijn echt onder de indruk van de mensen hier, iedereen wil helpen, gister bijvoorbeeld stonden we langs de kant van de weg om te lunchen, komt iemand vragen of we problemen hebben, of hij misschien ergens mee kan helpen, en verontschuldigt zich vervolgens dat hij ons tijdens het eten heeft gestoord. Dit is geen uitzondering hoor, dit soort dingen beleven we dagelijks.
We hebben de gevolgen gezien van aardbevingen, maar ook van verwaarlozing. Toen ik onze gids vroeg naar de aardbeving, moest hij bekennen dat op die plaats geen aardbeving was, maar dat mensen de huizen gewoon laten voor wat het is en verhuizen. Daardoor geeft het land een verwaarloosde indruk, terwijl op de plaatsen waar wel heel veel schade is en slachtoffers zijn, zij er alles aan doen om de boel op orde te krijgen, maar dan weer op onordelijke wijze.....
De dode oase bijvoorbeeld, die ligt in gebied waar vergrote kans is op aardbevingen.
De bewoners zijn verhuisd, en het dorp blijft liggen en vervalt steeds verder.....
In Yazd hebben we gegeten in een oude herberg uit de tijd van de zijdekaravanen, een prachtig gebouw, in een indrukwekkende stad.
Wat jammer dan dat zoveel gebouwen op instorten staan en dat soms ook gedeeltelijk al zijn.... Yazd is wereld erfgoed, staat op de lijst van Unesco (net als de helft van Iran) maar mensen die daar een huis bezitten mogen dat alleen gebruiken met toerisme als doel, dus als je geen zin hebt om hotelier te worden heb je pech en wat gebeurt er dan? Mensen trekken weg en het huis raakt in verval, zó jammer!
In Mashad hebben we gegeten bij de ouders van onze gids, de man heeft een tapijthandel en laat zelf tapijten met de hand knopen. Wat kan die man vertellen die heeft van zijn hobby zijn werk gemaakt, er worden niet veel tapijten meer met de hand geknoopt en met natuurlijke producten wordt bijna geen wol meer geverfd, deze man is wel door de wol geverfd en kan er alles over vertellen, en ja..... Wij komen thuis met een handgeknoopt Perzisch tapijtje, precies in onze kleuren!

Geschreven door RondjeChina