Na eenmalig een flink pak sneeuw te hebben gezien was het weer regen en wind.
We gaan nog een stuk van de atlantic coast route rijden en komen onze eerste elanden tegen, er komen vast nog grotere, en met zo’n reuze gewei, maar we hebben ze gezien!
De route voert ons over hoge bruggen en veerboten naar Brønnoysund waar we op zoek gaan naar Cupido’s hole.
De legende vertelt dat Cupido daar een vrouw heeft gered, daarbij een pijl door zijn hoed kreeg en de hoed heeft afgegooid die dan weer veranderd is in een berg. Geologen zeggen dat ijs de oorzaak is geweest. Kies zelf een versie, wij zijn gaan klimmen om het te bekijken.
Aan het begin van het pad staat dat het een eenvoudige route is die ongeveer een uur in beslag neemt.
Nergens staat dat dat alleen in de zomer zo is!
We gingen over glibberige paadjes en waadden door riviertjes en er zaten wat flinke klimpartijen in maar we hebben het gevonden! 2 uur later waren we terug bij de auto.
En hoe toepasselijk om juist vandaag cupido op zoeken, vandaag vieren Karlijn en Dimitri hun ‘bacchanaal der liefde’ en dat hebben wij dan moeten missen door een domme calculatiefout van mij (zei ze met het schaamrood op de kaken)
Nu was het te donker om door te rijden en veiligheid voor alles, we zoeken hier een camping. De hele nacht heeft het weer geregend en deze domme Hollanders denken dan geen moment dat het landinwaards wel eens sneeuw zou kunnen zijn!
We nemen de weg terug naar de E6, de snelweg en komen er dan wel achter! Het ging langzaam maar gestaag op en neer en steeds witter tot we een tunnel van 5 km uitkomen en alleen nog maar wit zien! Rijden op de paaltjes in de berm want dat is nog het enige herkenningspunt.
Af en toe een dorpje waar geschoven of gestrooid is, maar 50 km is zo wel heel ver! We luisteren ondertussen naar de kerkdienst in Aalsmeer als tevreden mensen in een wonder witte wereld.
Gelukkig is Piet een goede chauffeur want we gingen aan het glijden. Zijn stuurmanskunst en een knipoog uit de hemel want we gleden van de rechterberm naar de linker maar Piet kreeg hem weer helemaal onder controle.
Dit was dus het laatste witte weggetje van de kaart! Dat doen we niet meer! We blijven veilig op de E6 die Piet zich herinnert als grindweg die hij samen met 2 van onze volgers heeft gereden, het is een paar jaar geleden, zeg maar zo’n 50 jaar.
Weten jullie het nog Joop en Marijke?
En nu staan we in Mo I Rana, nog zo’n 1100 km naar ons meest Noordelijke punt waar we op 5 maart willen zijn om de festiviteiten daar bij te wonen, maar dat is voor later.

Geschreven door RondjeChina