Doodlopend pad.

Italië, Sutri

Het jonge stel is al vroeg weg. Bijna zonder geluid te maken, hebben ze hun spulletjes bij elkaar gezocht en ingepakt. Ik blijf nog even liggen tot het wat lichter is geworden en om half zeven ga ik eruit. Ook Aafke heeft nauwelijks iets gemerkt van het vertrek van de jongelui en beiden zijn we verbaasd over de rust waarmee die twee zijn vertrokken.

Ondanks dat het een B&B is, er kippetjes buiten lopen (vers eitje), stelt ook nu het ontbijt niets voor en besluiten we om straks maar in het stadje een broodje en een bakkie koffie of espressootje te nemen. Kwart voor acht gaan we de deur uit en de kippen kijken een beetje verwonderd naar die twee vreemde vogels….

Als we Campagnano di Roma uitlopen onder een strak blauwe lucht staat er geen zuchtje wind en is het nog heerlijk koel. Dat zal net als gisteren wel snel veranderen, dus hopelijk kunnen we in de ochtend nog wat kilometers maken. Buiten het stadje komt het geluid van racende auto’s ons tegemoet en blijft ons een uur lang vergezellen. Het circuit van Vallelunga ligt bij wijze van spreken om de hoek.

De route voert ons langs een landelijk stukje, is vrij vlak en loopt makkelijk. Tot dat we een kleine woongemeenschap met villa’s inlopen en het pad bij een steile helling met gestort puin stopt. Volgens de route op de GPS zouden we hier naar beneden moeten, op een paal staat wel een rode signalering van de Via Francigena, maar het is erg onduidelijk en eigenlijk loopt het pad hier dood. Nadeel van de route in tegengestelde richting lopen is dat de signalering dan niet altijd duidelijk is. Beneden zien we wel een pad lopen, maar we vinden het niet verantwoord om over het puin naar beneden te gaan. Als we ons omkeren, komt een oudere man naar ons toe en vraagt of hij kan helpen. Volgens hem loopt de VF daar niet en moeten we naar de hoofdweg, de via Cassia…..het is een stukje terug en ook een omweg! Hij wil ons daar wel heen brengen met zijn transporter en even later zitten we dan in het wagentje.

Gelukkig is het stukje langs de via Cassia, een drukke vierbaansweg, slechts een paar honderd meter en kunnen we snel een lokale weg nemen om na 2 km weer op de VF te geraken. De weg is niet zo heel druk, maar op de onoverzichtelijke stukken blijft het ook nu weer oppassen met het langsrijdende verkeer. Op zoek naar een plekje om even te pauzeren en een broodje te eten, passeren we nog een locatie van de Hare Krisna… toch nog maar even doorlopen en terug op de route zien we dat het doodlopende pad slechts een paar honderd meter af ligt van het punt waar we dan na een uur zijn aangekomen en in de schaduw van wat bomen onze eerste pauze nemen in een stoppelveld.

Over een landweg, spierwit van de kalksteen, lopen we vervolgens verder. Het zonnetje begint steeds meer zijn impact te krijgen en zowel luchttemperatuur als lichaamstemperatuur lopen snel op. Na verloop van tijd gaat het pad over in grote kasseien en blijken we over een oude Romeinse weg te lopen, die deels verscholen gaat onder onkruid en struikgewas….en dan verdwijnt het pad en lopen we opnieuw dood. Zo goed en kwaad als het gaat blijf ik de GPS track volgen, door distels-hoog onkruid en struikgewas….Wales visioenen duiken op. Na wat aankl….komt het toch weer op zijn pootjes terecht en belanden we weer op een pad, de Via Amerina. Dit volgend komen we bij een kruispunt uit, met gelukkig ook de bekende markering van de Via Francigena, we zijn terug op route. Al met al hebben we hier veel tijd verloren met het zoeken naar het juiste pad en nemen even een break. Ik kijk de routebeschrijving nog eens na op dit deel van de route, maar het is niet echt duidelijk.

Monteroni, het stadje waar we voor een lunch willen pauzeren, zien we al liggen. Nog 4 kilometer te gaan tussen net aangeplante notenbomen/struiken en het wordt tijd dat we onze watervoorraad weer aanvullen. Om 12 uur lopen we het stadje in en zoeken een leuk plekje op om van een lange pauze te genieten. De schoenen gaan uit om de voetjes even wat lucht geven. Een heerlijke verse vruchtensap en een broodje gaan er rap in. Met nog een sapje voor Aaf en een biertje voor mij sluiten we de lunch af en gaan we na anderhalf uur voor de resterende 10 km door naar Sutri.

De verkoeling die we tijdens de lunch hadden, wordt snel verdreven als we eenmaal weer buiten door de warmte lopen. Eerst langs een golf baan, met zo’n beetje het enige groene gras in de omgeving,en dan komen we tussen de boomgaarden met hazelnotenbomen terecht. Bij de ingang van het golfcentrum staat een grote waterbak met stromend water, heerlijk koel en weer even stoppen. Wat later komen er een stel Italiaanse fietsers die ook van de gelegenheid gebruik maken om zich te verfrissen. Dan gaat het vervolgens over een landweg, in de volle zon, kilometer na kilometer langs alleen maar notenbomen….het land van de ‘duo penotti ‘ (van oorsprong uit Sicilië). Af en toe passeert een volle kar, de oogst is al begonnen en we vragen ons af hoe dit in zijn werk gaat.

Als we bij de doorgaande weg naar Sutri komen, met nog 3 km te gaan, hebben we eindelijk weer een beetje schaduw en zoeken een veilig plekje langs de kant van de weg om even te zitten. De warmte is opnieuw slopend. De nootjes van de Liddl, al een paar maanden in mijn rugzak, smaken nog steeds goed. De weg is erg druk en het is niet prettig om te lopen, maar we moeten toch door. Vlak voor Sutri kunnen we een voetpad op dat langs de Necropolis van de Etrusken gaat, een soort dodenstad, en het Amfi-theater dat in de tufsteen is uitgehakt.

Om in het oude centrum van Sutri te komen en ook bij de B&B moeten we nog een klein stukje omhoog. Gelukkig is het niet ver meer en na 26 km zijn we om half vijf op de plaats van bestemming, waar we hartelijk worden ontvangen door een aardige Italiaanse dame die wel heel rap Italiaans spreekt…. Al snel besluiten we om er een dag extra te blijven. Wat rust voor het lijf en ook om te bezien of we wat overtollige bagage kunnen doorsturen naar het hotel in Firenze. Na ons te hebben opgefrist, is het tijd voor een biertje op het dorpsplein, waar de lokale fanfare niet geheel onverdienstelijk een aantal nummertjes ten gehore brengt, want het is dit weekend oogstfeest. Daarna lopen we nog even een klein stukje door de stad om te kijken waar we kunnen gaan eten.

’s avonds belanden we in een gezellig en, wat later blijkt als het wat drukker wordt, een chaotisch restaurant.. Gelukkig waren wij voor Italiaanse maatstaven vroeg en hoefden we niet te lang te wachten.

Geschreven door

Geen reacties bij dit reisverslag

 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.