Verzadiging.

Italië, Ventarola

Vanochtend ben ik vanuit Torriglia zonder een vaste eindbestemming vertrokken. Eerst maar aanhaken bij de Alta Via die iets zuidelijker loopt en op dat punt vrijwel in oostelijke richting gaat tot aan Barbagelata. Er is daar ook een overnachtingsmogelijkheid, maar die is in de zomerperiode meestal volgeboekt. Dus maar even aanzien, mijn inschatting is dat ik al aan het begin van de middag daar zal zijn.

Vanuit het hotel eerst even naar het winkeltje aan de overkant om wat eten voor onderweg in te slaan, want localiteiten waar je wat kunt eten, schijnen in dit gebied spaarzaam te zijn. Als ik Torriglia uitloop, het is overigens schitterend 'weer', kom ik ook een paar nonnetjes tegen. De één zegt vriendelijk wat terug en de ander blijft stug voor zich uitkijken, mag waarschijnljk niet praten....

De afdaling van gistermiddag maak ik vanochtend, over een rustige weg, snel goed. Al gaat het natuurlijk niet zo rap als de diverse fietsers die mij op deze zondagochtend passeren. Op de col, waar ik de aansluiting heb met de Alta Via, is een mooi uitzicht naar het zuiden en staat er een heerlijke bries. Ondanks dat de zon volop schijnt, is het op deze hoogte prima uit te houden.

Tot aan Barbagelata varieert de Alta Via in hoogte tussen de 900 en 1100 m. Aanvankelijk is het een goed begaanbaar pad, maar wat later krijg ik het 'sprookjesprins' gevoel weer terug, waar is Doornroosje? Naast de bramen, nu ook wat verwilderde rozen en struikelkruid. Dat laatste zijn die slierten over het pad. Je schoen blijft haken achter onkruid, omdat je andere schoen op het andere gedeelte ervan staat....en na al die moeite geen schoonheid aan het eind. Ik mis het uitzicht en de 'ruimte' van de bergen en ben het beperkte zicht, de eentonigheid van de lage begroeiing en paden als wildsporen een 'beetje' beu. Tijd voor verandering van omgeving. 'Het is een kwestie van geduld, voor....' er volgt dan een heel andere tekst, maar ik kan er wel mee leven.

Bij Barbagelata is het rond het middaguur druk, veel gezinnen....ik kies eieren voor mijn geld en pak de kaart erbij. De Alta Via maakt een grote slinger naar de 'Passo della Forcella' en is een tocht van 7 uur. Op dit moment is dat net iets teveel van het goede.... Ik pak het eerste stukje tot aan de 'Passo della Scorgina', 30 min, en daarna over de weg. Dat scheelt me 4 uur lopen en waarschijnlijk een hoop ergernis.

Bij de pas aangekomen, blijkt daar ook een picknick plaats te zijn. Mooie plek om even te zitten en te eten, schaduwrijk door de bomen. Wat verderop zitten twee Italiaanse gezinnen te genieten. De picknicktafels hebben ze uitgebreid gedekt en van alles staat er uitgestald...het is net een klein feestje óf is dat 'leef het leven'.

Met een broodje salami en de 'salda verde' van Linda haar moeder (daar moet ik toch eens het recept van vragen) is het mijn eigen genietmomentje. In Vetimola, bij de 'Passo della Forcella' is een nieuw Rifugio waarvoor ik nog wel moet bellen, maar door netwerk problemen is het nog niet gelukt. Na anderhalf lopen kom ik in een dorpje waar ook een bar annex restaurant is, even een verfrissing en opnieuw bellen. Er is ruimte, maar ze kunnen er pas om zes uur zijn of dat een probleem is. Ik vermaak me wel met wat lezen.

Als ik om vier uur in Vetimola aankom, sta ik toch vreemd om me heen te kijken. De helft van het handjevol huizen is 'historische' bouwval. Van het Rifugio zie ik alleen de buitenkant en heb geen benul hoe het er van binnen uitziet. Ik wacht rustig af. Zes uur Italiaanse tijd moet je een beetje vergelijken met het Limburgs/Brabants kwartiertje. Om tien voor half zeven bel ik maar eens....nog 10 minuutjes. Dan maar even met Aafke bellen om te horen hoe de reis naar Friesland is geweest. Krijg ik natuurlijk het hele verhaal over de inbreker te horen 😂. Hij is alleen wat eerder aangekomen dan gepland, gezellig en fijn om te horen.

Om kwart voor zeven komt er een leuke Italiaanse met de sleutels van het Rifugio en laat me alles zien (van het Rifugio dus). Absoluut geen klagen, alles ziet er picobello uit en ik heb het helemaal voor mij alleen. Ik moet wel zelf het eten regelen, zij blijft niet mee eten voor de gezelligheid. Er staan nog wat dingen in de keuken waar ik wel wat mee kan. Met de salami en dé salda verde die ik heb en wat er dan nog in de keuken staat, heb ik al snel een lekkere pasta. Een lekkere douche daarna, nog wat lezen en dan is het slapen.




Geschreven door

Al 1 reacties bij dit reisverslag

Geniet van het moment. Heb vandaag het draaginsigne voor de nobelprijs voor Vn- Militairen ontvangen.

Koos Herbrink 2016-07-18 22:48:19
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.