Vandaag staat er weer een wat langere etappe op het programma en stap ik over op de AVML. Deze langeafstandswandeling van 440 km begint aan de Middellandse Zee in Ventimiglia en eindigt in Ceparana, bij Sienna. Voor een groot deel wordt de grens tussen Ligurië en Piemonte en die met Emilia-Romagna gevolgd en gaat het net noord van Genua langs. Ik zal de komende 2 weken dit pad volgen over een afstand van ongeveer 300 km en daarna is het richting Firenze.

Vanaf het rifugio is het meteen afdalen naar Viozene. Aan het begin van de dag is het nog even wennen aan de losse stenen en de hellingshoek. Je zou toch zeggen dat ik hieraan inmiddels wel gewend zou moeten zijn, maar dat valt dan toch tegen. Achterom kijkend zie ik de bergwand tegen een strak blauwe lucht, een mooie klimwand voor Wijnand denk ik nog. Het pad is af en toe net een diepe goot, formaat waterglijbaan, mocht ik onderuitgaan dan hoef ik niet bang te zijn dat ik er uit rol, een afdaling met kinderbeveiliging......😀. Bijna beneden aangekomen, komt het 'klok' gelui me tegemoet. Dames op meer dan 2 benen (zonder spataderen dit keer) langs en op mijn pad. Rustig loop ik door zonder ze te verstoren.

Als ik door het dal van de Tanaro loop en de steile wanden of kliffen zie, doet mij dat sterk denken aan de Jura. De wandeling verloopt deels in de schaduw en met een beetje wind is het ook in het zonnetje aangenaam om te lopen. Op een hekwerk lopen grote mieren, 1,5 tot 2 cm, als ze elkaar tegenkomen zie je goed hoe ze elkaar met de voelsprieten aftasten of begroeten en dan weer verder lopen. Wat verder groeit op het volgens mij toch behandelde hout een zwam. In Ponte di Nava loop ik langs een winkeltje met allerlei verse producten. Dus meteen even wat brood en kaas gekocht voor de lunch. Een half uurtje later, voordat ik aan de andere kant van het dal weer omhoog moet, langs de rivier even pauzeren. Op een grote kei met de voetjes in het water, broodje met kaas in de hand. Hoe simpel, genieten!

Het pad omhoog is smal en opnieuw door hoog opgeschoten onkruid. Dit keer ook met uit de kluiten gewassen brandnetels...ben ik niet zo blij mee. Gelukkig is dit van korte duur en verbreedt het pad zich. Op sommige plekken van het pad is het zo nat en is het kapotgereden door mountainbikers of crossmotoren dat ik moet terugdenken aan de paden in de Ardennen 😔. Na ruim een uur kom ik aan de andere zijde van de heuvel, 500 meter hoger, op de AVML. In zuidelijke richting heb ik uitzicht over het lager gelegen Ligurië. Nog een uurtje lopen, steeds stijgend, naar het Rifugio Pian dell'Arma. Een warme bries geeft af en toe wat verkoeling.

Vanaf het terras van het Rifugio valt me eigenlijk pas echt op hoe anders de streek is. Geen hoge scherp afgetekende bergtoppen, de lucht is vochtiger en de vegetatie....veel bos en drogere grassen. De eigenaresse vraagt waar ik de volgende dagen verblijf. De mogelijkheden langs de route zijn namelijk erg beperkt. We nemen aan de hand van de kaart de route door en bespreken de mogelijkheden. Wat later is ze aan het bellen.....de twee komende nachten zijn geregeld 😀.

In het Rifugio blijkt in de avond dat ik de enige gast ben. Het eten is heerlijk: eerst verschillende hapjes, dan een pasta, vervolgens vlees met gebakken aardappeltjes en courgette, en afgesloten met een soort crème Catalana.

Geschreven door JohnTube