Als voormalig, ex, gewezen meteoman, en zo zijn er vast nog wel een aantal te verzinnen, is het voor mij vanzelfsprekend om na het opstaan eerst te kijken wat de weersomstandigheden zijn. Dat is één van die vaste patronen die er nooit uit zal gaan. Het is overwegend bewolkt, nevelig en geen wind, dat is weer eens wat anders. Toch ook even gekeken op een weersite. Boven Zuid Frankrijk bevindt zich een neerslaggebied dat naar het oosten trekt.

Het ontbijt is, net als het eten gisteravond, prima verzorgd: brood, toast, yoghurt, jam, een sapje, stuk chocoladetaart/cake, koffie en vers fruit. Een goed begin van de dag en ik kan een tijdje vooruit. Bij het afscheid krijg ik nog wat advies, hoe ik weer op de route kan komen. Erg aardige mensen.

Eerst via een smal paadje door het struikgewas omlaag en vervolgens al fluitend over een landweggetje op weg naar een eerste hobbel. Na een uurtje toch wat druppeltjes, niet van het zweet! Nog maar even aanzien, voordat ik me inpak tegen de regen. Na nog even doorgelopen te hebben, begint het wat serieuzer te regenen en ziet de bewolking in het westen er dreigend uit en dus....

Als ik boven ben, is het alweer gestopt met de regen, maar ik hou mijn jack maar aan. Bij de afdaling gaat het inmiddels smalle en soms nauwelijks zichtbare pad langs de helling door erg hoog gras, tot schouderhoogte en met 'zwangere' aren. In een wolk van stuifmeel of graszaad, waad ik erdoor terwijl er wat gedachten door mijn hoofd gaan. Hoe zat het ook alweer met die discussie over fijnstof, je zal nu toch last hebben van hooikoorts, toch handig zo'n regenjack annex stofjas. Bij dat laatste moet ik even denken aan mijn/onze pa. Als die ging klussen, had hij altijd een stofjas aan 😀. Als ik er na een half uur lopen doorheen ben, is alles licht gelig en voel ik me één grote pol. Nu zou het van mij wel even mogen regenen.

Veel tijd om hier lang bij stil te staan heb ik niet, want inmiddels sta ik aan de voet van de Mont Gelaro. Met zijn 1708 m is dit de laatste hogere uitloper van de Alpen waar ik over heen moet. 450 meter te gaan, dat valt nog wel mee, maar het pad gaat vrijwel in één rechte lijn langs de steile helling naar de top, met ongeveer iedere 100 m een wat vlakker deel. Volgens de beschrijving van de AVML de lastigste van de hele route en bij natte omstandigheden onbegaanbaar. Ik ben blij dat het gestopt is met de regen. Vanaf de top zou je de Middellandse Zee moeten kunnen zien.

Onder de bewolkte omstandigheden en inmiddels ook met wat wind werk ik mij naar boven en sta om 12 uur op de top. Een fantastisch uitzicht.....had het kunnen zijn. Even goed is het genieten en zie ik door de nevel en lagere bewolking toch nog wel wat van de omgeving.

Bij de afdaling is de lagere bewolking nu snel aan het toenemen en van bovenaf zie ik het over het lagere deel van de berg heen stromen. Het duurt dan ook niet lang voor ik zelf door de wolk loop. Een groot deel van de afdaling gaat door een beukenbos, is prima te belopen en het duurt enige tijd voor ik weer op wat vlakker terrein kom.

Het laatste stuk, 15 km, gaat over een gesintelde landweg en het zicht is bij vlagen slecht. Op het pad kom ik nog een blauw aangelopen verkeersslachtoffer tegen 😮. Geen idee wat dit voor soort is, maar het regenereren van een staart had misschien nog wel gekund, maar zichzelf nieuw leven inblazen dáár is hij toch echt te plat voor 😕.

Vlak bij de Col Bernardo hoor ik een apart, gierend geluid. Later blijkt het afkomstig te zijn van een windmolenpark, waarbij er volgens mij één last heeft van vermoeide lagers... Op de col had ik nog willen pauzeren, maar met de troosteloze aanblik van het hotel-restaurant en aanverwante gebouwen besluit ik toch nog maar even door te lopen.

Het zicht wordt er niet beter op en regelmatig check ik de GPS om te kijken waar ik mij bevind. Uiteindelijk kan ik bij de Col Scarvialone over de weg afdalen naar Bardineto waar ik kan overnachten. Een klein dorpje met toch wat voorzieningen. Het hotel en de gasten hadden ze zo kunnen plaatsen in Traben-Trarbach, enkele oud-meteo collega's zullen vast wel begrijpen wat ik bedoel. De porties eten zijn hierop ook afgestemd, te weinig voor mij. Na de overdaad van de laatste dagen kan ik het wel hebben. Een Italiaanse zit samen met haar hoogbejaarde moeder te eten. Gezellig voor die moeder zou je denken....nou dat valt vies tegen, want driekwart van de tijd zit haar dochter met de telefoon in de hand.

Nog even wat lezen en dan duik ik vroeg het bed in. De rest van de foto's komt dan wel wat later......

Geschreven door JohnTube