We worden wakker met de zon. Het voelt altijd dubbel zo die laatste ochtend. Hoewel we hier 9 schitterende dagen hadden, is het ook tijd om terug te keren naar de realiteit. Maar dat doen we op het gemak want ook voor de terugweg kozen we ervoor om het op 2 dagen te doen.

Bij het ontbijt krijgen we de melding dat er wegens werken in Salzburg wel wat file kan zijn en dat het misschien een optie is om via Passau te rijden. Dat is een beetje om, met een tolweg erbij, maar dat vinden we eigenlijk niet erg. Zo zien we weer een andere omgeving.

Maar eerst nog maar eens genieten van het ontbijt want dat zullen we thuis wel weer missen.

We hebben zo erg genoten van dit hotel. Het personeel, de service, het oog voor detail en het welzijn van de gasten, het respect naar mekaar toe, ..., alles klopte gewoonweg, waardoor we eigenlijk wel zin hebben om volgend jaar terug te keren. We hebben hier sowieso nog maar een klein stukje van de regio gezien. We weten nu een beetje waar alles ligt en wat de afstanden zijn. Dus nog heel wat te ontdekken.

We pakken in, checken uit, laden de auto in en vertrekken richting Duitsland.

Het verkeer valt erg goed mee. Via de tolweg is het aangenaam rijden. Als ik een tip mag geven, wacht niet tot in Passau om een sanitaire stop in te lassen. Het is er op die laatste stop nl. niet echt proper. Dat weten we voor een volgende keer. Ook de rest van de weg verloopt zonder file of opstoppingen en zo komen we in de late namiddag aan op onze overnachtingsplaats in Rothenburg ob der Tauber. We overnachten net buiten de stadsmuren in Pension Fuchsmühle. Echt prachtig gelegen aan de rivier. Het is een oude watermolen waar nu een B&B zit. De kamer was ruim en alles was ook erg netjes. Enige minpuntje was het lawaai van het water. Echt, het was het donderende lawaai van het naar beneden stortende water. Ik had eerder een kabbelend riviertje verwacht, maar van dit lawaai werd ik zenuwachtig. Dus alle ramen dicht en oordopjes in vannacht.

Maar eerst moeten we nog een hapje eten. Vanaf de B&B kun je te voet via een pittoresk bruggetje en een steil pad omhoog naar het centrum. Tijdens de wandeling moet Vincent omkeren omdat hij hoofdpijn voelt opkomen en hij dus een pilleke wil nemen. Ondertussen loop ik door en blaas ik even uit op een bankje. De vrouw met de hond die je op de foto van het brugje ziet, komt er ook aan en we maken een praatje. Ik vraag haar waar we goed kunnen eten en ze noemt een paar adresjes op. Altijd handig om van een local tips te krijgen.

Het is 30 jaar geleden dat ik nog in Rothenburg was en het is er eigenlijk nog steeds even druk. Ik vergelijk het altijd een beetje met Brugge. Het oude middeleeuws centrum is zo mooi dat het natuurlijk een enorme aantrekkingskracht heeft op toeristen. Daarbovenop is het ook de thuisbasis van Käthe Wolfahrt. Hier stichtte ze haar eerste kerstwinkel waar je je dus het hele jaar door in kerstsfeer kunt wentelen. Ik wou kijken of er in die 30 jaar iets veranderd was. Neen, het is er nog steeds zoals weleer. Het is best wel een attractie op zich. Het loopt tegen sluitingstijd aan, dus we moeten voortmaken.

We komen terecht op één van de adresjes die we als tip kregen. Helaas geen plaats meer in de gezellige biergarten, maar we kunnen wel nog binnen een tafeltje bemachtigen. Na ons worden veel mensen weggestuurd of mogen ze pas 2 uur later terugkeren. We hadden dus geluk.
De keuken is typisch Duits, maar het smaakt ons wel na zo'n lange rit in de auto.

Na het eten kuieren we nog wat rond, maar aangezien we nog langs dat pad terug naar beneden moeten blijven we ook niet te lang meer hangen.

Tegen dat we aan de B&B zijn is het donker. Tijd om te rusten. Tot morgen voor de laatste trek naar huis.

Geschreven door Hilde.op.pad