Het is bijna niet te geloven hoe we op 1 week tijd van streng winterweer naar pril lenteweer gegaan zijn. Iets meer dan een week geleden vroor het nog putten in de aarde en lag ik onder mijn fleecedeken tv te kijken. Maar vandaag start zowaar een zonnige lenteweek. Dat kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan want we hebben nood aan wat beweging en vooral aan wat vitamine D.

Maar waar gaan we eens naartoe ? We zitten nog altijd in een lockdown en het enige dat je tegenwoordig kunt is wandelen, lopen of fietsen. Dus weten we nu al dat het overal wel drukker zal zijn dan gewoonlijk, zeker met dit mooie weer.

Meestal wandelen wij op knooppunten, maar die regio's hebben we al zoveel gedaan, dat ik behoefte heb aan iets anders. Er zijn echter ook nog streken waar er nog geen knooppunten zijn en Diksmuide is er één van. Ik zie het wel zitten om even in de polders te gaan uitwaaien, dus zoek ik via de website van toerisme Diksmuide een wandeling uit. Er staan er tamelijk veel op, maar ik kies uiteindelijk voor de "Stuvetjeswandelroute", misschien omdat ik de naam zo gezellig klinken vind. De wandeling met inbegrip van het dorpsommetje is goed voor een 10-tal kilometer. Dat lijkt ons meer dan genoeg voor onze winterbenen.

We vullen de rugzak, downloaden de route op de GPS en rijden een 45-tal km naar Stuivekenskerke. Het is rond de middag als we ons aan de kerk parkeren. Het is er rustig en we vinden zonder probleem een parkeerplaats onder de kerktoren.

We zitten niet ver van zee in een open landschap en dat voelen we meteen aan de wind. Bovendien ruiken we ook wat zilte lucht. Heerlijk !

We zijn nog maar net vertrokken als we aan de Viconiahoeve passeren. Blijkbaar is dit nu een hotel, maar het was ooit een kloosterhoeve die zijn oorsprong vond in de 12e eeuw.
Tijdens de Slag aan de IJzer veroverden Duitse troepen Chateau Vicogne en richtten het in als Duitse voorpost. De hoeve werd volledig vernield, maar in 1925 opnieuw
opgebouwd in een pseudo-renaissancestijl.

Omdat ook het dorpsommetje op de gps staat is het even verwarrend als we plots zonder aanduiding rechts moeten afdraaien naar de Viconia kleiputten. Aangezien we geen kaart bij ons hebben, vertrouwen we erop dat we uiteindelijk wel terecht zullen komen. :-D

Op de folder staat het volgende over de Viconia putten :

Dit Vlaamse natuurreservaat heeft een oppervlakte van circa 34 ha. Na de Tweede Wereldoorlog werd tussen de Viconiahoeve en de IJzer intensief klei gedolven. Ze werd met kleine wagonnetjes naar de IJzer gevoerd om er met schepen naar een steenbakkerij te Nieuwpoort gebracht te worden.
De kleiputten wou men in eerste instantie volstorten met afval maar de Vlaamse overheid startte hier in 1980 een natuurproject. (Gelukkig maar !) De zeven plassen met bijhorende rietkragen, slikplaten, houtkanten en graasweiden groeiden uit tot bijzonder waardevolle biotopen voor overwinterende watervogels en steltlopers. Er zijn twee vogelkijkhutten, één op het domein zelf en één langs de IJzerdijk. Tijdens de trekperiode kunnen tal van steltlopersoorten waargenomen worden zoals: Kemphaan,
Grutto, Wulp, Groen-pootruiter en Tureluur.

Hoewel de hoogspanningskabels het zicht wat verpesten, moeten we toegeven dat dit wel een mooi gebied is. Al helemaal als je vogelliefhebber bent ! Het is er druk op de vijvers. We gaan even een kijkhut binnen om te genieten van het uitzicht. Helaas hebben we de verrekijker niet bij om de verschillende vogels te herkennen. We zijn ook geen kenners, maar het is wel mooi om te zien.

We lopen verder door de drassige weiden. De paden zijn hier letterlijk kapot getrappeld door de vele wandelaars van de voorbije maanden. We steken brugjes over en lopen tegen de wind in terug naar de dorpskern. En nu ? Kan toch niet dat we al rond zijn ? We lopen opnieuw naar de Viconia hoeve en in plaats van rechts in te slaan lopen we nu op de verharde weg rechtdoor tot we eindelijk het volgende markeerpaaltje tegenkomen. We zijn aan de IJzer.

Onnodig te vertellen dat deze rivier van kapitaal belang was tijdens WO1. Hier lopen we een 3-tal km op de verharde weg. Het is mooi langs de rivier, maar hou er rekening mee dat diezelfde weg druk bereden wordt door zowel auto's als motorrijders als fietsers. Als wandelaar moet je vaak uitwijken naar de berm.
Voor wie het ziet zitten kan eerst nog even doorwandelen naar de dodengang iets verderop, maar aangezien deze nu toch gesloten is en we er al eens eerder waren, volgen we gewoon de route verder. We verlaten de weg en volgen een onverhard parcours langsheen kanaaltjes. Ook hier weer is er veel wandel- en fietsverkeer.

In de verte zie ik een Belgische vlag wapperen op een uitkijkplatform. We komen aan het Onze-Lieve-Vrouwhoekje Oud Stuivekeskerke.

Ik citeer uit de wandelfolder :

Het landelijk gebied werd voornamelijk gekenmerkt door sterk verspreide, vaak omwalde hoevesites en het dubbel omwalde “ ’t Clooster Vicogne”.
Halfweg de 19e eeuw moet de oude Sint-Pieterskerk zo grondig gerenoveerd worden, dat er beslist wordt om een nieuwe kerk te bouwen op zo’n twee kilometer van de
bestaande kerk. Rond de kerk, gebouwd van 1866 tot 1870, ontwikkelde zich de nieuwe dorpskern. Oud-Stuivekenskerke, nu het Onze-Lieve-Vrouwehoekje, liep in het laatste kwart van de 19e eeuw leeg ten gunste van de nieuwe kerk in de wijk Vicogne. Een nieuwe dorpskern verrees in het huidige Stuivekenskerke. De laatgotische Westtoren is het enige restant van de in 1870 gesloopte Onze-Lieve-Vrouwekerk.

Tijdens WO I was hier een vooruitgeschoven stelling van het Belgisch leger en de oude toren werd als versterkte uitkijkpost gebruikt.

Vandaag is het Onze-Lieve-Vrouwehoekje als oorlogssite een beschermd monument dat bestaat uit de gedenkkapel “Onze-Lieve-Vrouwe ter Zege”, het puin van de verwoeste kerktoren met erboven een oriëntatietafel die 35 belangrijke plaatsen uit de oorlog aanduidt, twee grote monumenten voor de gesneuvelden, 41 gedenkzuiltjes en een demarcatiepaal.

De “Koninklijke Touring Club van België” plaatste 22 demarcatiepalen op de punten waar de Duitse troepen het verst doordrongen. Op de roze granieten zuil staat
de tekst “ hier werd de overweldiger tot staan gebracht” in drie talen. Tijdens W.O. II kapten de Duitsers op al de demarcatiepalen de tekst weg. De paal van het OnzeLieve-Vrouwehoekje werd dit lot bespaard en is samen met die in Ramskapelle de enige met de nog originele tekst erop.

Na de Slag van de IJzer (18 tot 31 oktober 1914) stabiliseerde het front zich dwars door de gemeente Stuivekenskerke dat volledig in overstroomd gebied lag.
Aan beide zijden van het front werden op de hoger gelegen punten voorposten ingericht. In Oud-Stuivekenskerke werd de Belgische observatiepost de “Zuidelijke Grote Wacht” ingericht in de kerktoren en de hoeve ernaast onder leiding van de artilleriewaarnemer reserveluitenant Lekeux. Er waren loopgraven, verbindingsgangen en bunkers. In de torenruïne werd een betonnen schuilplaats, met daar boven op een bunker als waarnemings- en mitrailleurspost, ingericht door de genie.

De toren werd in puin geschoten en tegen april 1915 hield Lekeux noodgedwongen wacht in de nabijgelegen hoeve Goemaere. Een niet ontplofte obus, die net onder een Onze-LieveVrouwebeeldje was ingeslagen, brengt Lekeux ertoe een kapelletje in te richten. Na WO I ijvert hij voor de bouw van een herdenkingskapel ter nagedachtenis van de gesneuvelde soldaten. In 1926 werd de kapel “OnzeLieve-Vrouwe Ter Zege” ingewijd. 15 brandglasramen tonen oorlogstaferelen en sieren de kapel., Lekeux geknield voor het Onze Lieve Vrouwebeeld met de niet ontplofte obus, als observator op de torenromp.

Rond de kapel staan 41 gedenkstenen gewijd aan de verschillende militaire eenheden die deelnamen aan de slag van de IJzer. Op de voorzijde staan de kentekens en
de nummers van de onderscheiden regimenten.

Er staan twee grote gedenkzuilen. Eén voor het 1e en 2e Bataljon Karabiniers-Wielrijders en één voor het 5e Regiment Lansiers.

Op de observatietoren genieten we van een 360° panorama over de IJzervlakte.

Voor we terug via een hekken het Reigersvlietpad betreden komen we voorbij een oude archeologische site.

In deze weiden zijn resten zichtbaar van middeleeuwse bewoning ,maar je moet al een getraind oog hebben ;-)

Ook het Reigersvlietpad was het tafereel van een bloedige strijd. We zijn gelukkig dat we hier nu vredig kunnen wandelen. Voor we het weten komen we terug aan de Viconia kleiputten en lopen we dus voor een tweede keer langs het water en de rietoevers. Dat vinden we geen straf.

De Stuvetjesroute kan trouwens gemakkelijk gecombineerd worden met een bezoek aan de dodengang en/of de IJzertoren

Als we terug aan de auto komen vinden we het nog te vroeg om meteen naar huis terug te keren. Nu we hier toch zijn, kunnen we evengoed nog een stukje van de autoroute "IJzerfront" rijden. We rijden via Pervijze naar Ramskapelle en van daar naar Schoorbakke en over de Tervatebrug (ook een heel verhaal, maar dat zal voor een volgende keer zijn) naar Keiem. Daar houden we halt aan een Belgisch militaire begraafplaats.

Verder via De Mokker naar Koekelare waar we even omrijden naar De Lange Max-site. Echt, wij hadden er nog nooit van gehoord ! Blijkbaar lag hier een 17m lang kanon dat vooral bekend werd door het beschieten van Duinkerke 50km verderop. We kunnen het ons nu moeilijk voorstellen. Doordat het ondertussen al na 17u is besluiten we ons te beperken tot de geschutbedding. Het kanon zelf ligt er niet meer. Maar op de site zelf is er een museum, bakhuis en tearoom met een groot terras. Als we deze autoroute eens volledig zullen rijden, dan komen we hier zeker terug om ook het museum te bezoeken.

We beëindigen onze trip hier en rijden terug naar huis. Het deed ons deugd weer even op pad te zijn en we hopen op nog vele mooie lentedagen binnenkort.

Geschreven door Hilde.op.pad