De Pitztaler Gletscher is dé grote trekpleister van het dal, en dat om verschillende redenen :

* Hier vind je de hoogste berg van Tirol : De Wildspitze
* Hier start het ski-seizoen al halfweg september
* Hier kun je met een treintje in 8 minuten dwars door de berg van Mittelberg tot aan de gletscher
* Hier kun je met de gondel naar het hoogste café van Tirol op 3.440m
* Hier geniet je van een 360° onvergetelijk panorama

Redenen genoeg om bij elk bezoek aan het dal toch eventjes tot helemaal boven te gaan.

We zijn hier al veel geweest, maar tot nu toe hebben we ons nog nooit op het ijs zelf gewaagd. Je hoort toch altijd zeggen dat gletschers gevaarlijk zijn, toch ? En dat is ook zo. Dat zal ons vandaag nl. duidelijk worden.

Het hotel waar we verblijven stelt een wekelijks activiteitenprogramma op en voor onze laatste volledige vakantiedag in het Pitztal zag ik een begeleide wandeling op de gletscher staan. Vincent is er niet zo happig op, maar ik wil dit echt wel eens doen, dus schrijven we ons in en worden we om 10u aan het restaurant boven aan de gletscherexpress verwacht. We zijn niet de enigen. Uiteindelijk zijn we met een groep van 20 en een doorgewinterde berggids. Zolang we afstand bewaren tussen onze bubbels hoeft een mondmasker in open lucht niet. Gelukkig maar, want we staan op 2900m waar de lucht al ijler is en ook nog eens onder een blakende zon. We zien geen mondmaskers tevoorschijn komen, ook niet bij de gids. Hij is er gerust in dat we allemaal gezond en wel zijn.

We gaan op stap. Eerst naar beneden tot aan de rand van de gletscher. Ik kom altijd overal achter, dus afstand houden is voor mij al helemaal geen probleem :-D

We staan in een surrealistisch landschap. Het doet me denken aan een maanlandschap. Hier heb je echter wel wat meer kleurschakeringen. Vooral grijs, wit en oranje met hier en daar wat groen blijven me bij. Alles is ook veel scherper afgetekend hier. Fel licht en hoge contrasten.
Van hieruit zien we de beroemde Braunschweiger Hütte liggen. Had de gids het niet gezien, ik had ze nooit opgemerkt want ze gaat helemaal op in het decor. De gids vertelt ons dat het Pitztal heel lang een arm dal geweest is. Omdat het er nauw is en ook wegens de hoge ligging kun je er geen gewassen kweken. Het is het Alpenverrein uit Duitsland geweest dat hier verandering in bracht. Zij financierden de bouw van vele hutten, ook die van de Braunschweiger Hütte. Zo is het toerisme toch tot hier geraakt. Ook al spreken we niet over massatoerisme, het is wel de belangrijkste bron van inkomsten geworden. Het Pitztal heeft 6000 bedden, peanuts in vergelijking met andere oorden.

De uitleg wordt in het Duits gegeven, of beter in het Oostenrijks, Pitztaler Duits. Dat is niet altijd even goed te volgen, maar de essentie begrijpen we wel.

We kunnen er niet omheen, ook hier komt de klimaatverandering even ter sprake. Het verbaast me dat de gids er eigenlijk niet van wakker ligt. We zitten in een warmere periode, zegt hij. Dat is normaal en ook nodig voor de natuur. Dat het in een te snel tempo gaat is wel iets om ons zorgen om te maken, dus daar moeten we inderdaad met z'n allen voor ijveren dat het afgeremd wordt. Daarom is hij blij dat het Pitztal geen massatoerisme kent en hij hoopt dat het zo zal blijven. Er zijn nl plannen om het ötztal en het Pitztal te verbinden op de gletscher. Voor mij hoeft het niet, dus laten we hopen dat dit mooie dal gespaard blijft van dat geweld.

De gletscher waar wij staan is een ijslaag van 150m dik en volgens de gids liggen er nog grotere pakken aan de noordkant, waar haast niemand komt.

Waar hij wel op hamert is dat je nooit of te nimmer een gletscher betreedt zonder begeleiding en hij toont ons ook waarom. Om te beginnen heb je de spleten, maar ook de meters diepe gaten en putten. Als je die niet weet liggen en er ligt verse sneeuw, dan val je zo de dieperik in. Hij noemt het "de dodenval". Hij brengt ons tot bij zo'n gat en inderdaad, als hij er een steen in werpt hoor je zo'n 20m onder je een plof. Enkel honden kunnen deze gaten opmerken. Het heeft iets met de geur of luchtverplaatsing te maken. Zelfs een steenbok merkt het niet.

Terwijl we hier staan toont hij ons ook wat hij altijd mee heeft in zijn rugzak. Van toiletpapier en zonnecrème tot "ice spikes" voor onder de schoenen. En uiteraard ook altijd een goede regenjas die echt waterdicht is. Het kan levens redden. We krijgen een kleine demonstratie van hoe je een verankering met touw aanlegt in het ijs.

We verlaten het ijs om aan het laatste maar ook lastigste stuk te beginnen. We klimmen via de oranje rotsen terug omhoog. Ojee, met alle kms van deze week in de benen heb ik daar eerlijk gezegd geen zin meer in, maar als ik thuis wil geraken heb ik geen keus. Ik bungel samen met nog een paar dames aan de staart van de trein en hoewel het er van beneden uit spectaculair uit zag, lukt het ons toch vrij aardig om boven te geraken. Uiteindelijk toch trots op onszelf.

We nemen afscheid van de gids en de groep en nemen nog de Wildspitzbahn naar helemaal boven. Daar ligt nog een geocache en zeg nu zelf, met dit weer moet je toch nog eens van dat panorama gaan genieten.

Halfweg de namiddag zijn we weer in het hotel. We beginnen onze koffers te pakken en al het één en ander in de auto te laden.

Nog een laatste aperitief, nog een laatste diner. Een week gaat veel te snel voorbij.

Morgen maken we ons op voor de lange rit terug ...

Geschreven door Hilde.op.pad