Soms vind ik het moeilijk om aan een verslag te beginnen. De indrukken zijn veelal zo overweldigend dat ze niet in woorden te beschrijven zijn. En dat geldt zeker voor onze trip van vandaag. Twee jaar geleden waren we hier ook al eens, maar dan in de zomer en ook toen kwamen we ogen tekort. Wat we echter vandaag te zien krijgen is door het herfstlicht en de warme kleuren haast nog mooier. Laten we echter toch nog maar een poging ondernemen om onze dag te beschrijven.

Het weerbericht is veelbelovend. Eerst een beetje nevelig, maar daarna volle zon. Koude temperaturen, dat wel, maar daar kan ik mee leven. Dus besluiten we dat we vandaag de Koninginnenrit van de vakantie doen.

Het Kaunertal ligt als het ware parallel naast het Pitztal en samen behoren ze tot het Naturpark "Kaunergrat". De laatste 26km van het dal, de "Kaunertaler Gletcherstrasse" is echter van een ongekende schoonheid. Om al dat moois te bekijken moet je tol betalen, maar als je de Gletcherpark Card hebt zoals wij, dan is de tol en de rit met de kabelbaan tot helemaal bovenaan de gletcher inbegrepen.
Een overzichtskaart loodst je doorheen alle bezienswaardigheden en brengt je van 1.273m hoogte langheen 29 haarspeldbochten naar 2.750m. De weg is uiteraard goed aangelegd, maar je moet wel de durf hebben om die bochten te nemen. Gelukkig heb ik een goede chauffeur mee die dat dus zelfs plezant vindt. :-)

Maar ik loop eigenlijk een klein beetje voorruit. Voor je aan dat tolhuisje bent, rijd je eerst nog doorheen het Kaunergrat landschap. Het eerste punt waar we stoppen is aan het uitzichtplatform van het Kaunergrat Naturhaus. Ik wil hier trouwens al lang eens binnen, maar daar hebben we vandaag niet voldoende tijd voor, dus beperken we ons tot het panorama.
Tot aan dit punt reden we eigenlijk in grijs weer en vroegen we ons terecht af of de weerdiensten zich vergist hadden. Ook op het panoramaplatform is het nog mistig en heeft de zon moeite om door te breken.

We rijden verder en hoe meer we vorderen, hoe mooier het weer wordt. Tegen dat we aan de gletcherstraat beginnen is er vrijwel geen wolkje meer aan de lucht.

Onnodig te zeggen dat het in deze omstandigheden een paradijs is voor fotografen. En op zo'n momenten staat de tijd dan ook letterlijk stil voor mij. Ik tuur door die zoeker en ik zit in een andere wereld. Koud of niet, ik zie de foto en zal die bijna kost wat kost ook nemen.
Ik ben blij dat ik een man heb die dit gedrag voor 100% begrijpt. Geef hem een computerspelletje en je hebt hetzelfde resultaat. Hihi. Maar even serieus. Hij is de hele dag zo geduldig geweest, niet normaal ! Even schetsen :
Ik : "O, dat is een mooi plekje"
Hij : "Stoppen ?"
Ik : "Ja !"
Hup, auto aan de kant, ik eruit en "klik" (in werkelijkheid gaat dat zo snel niet hoor ...)

Hoe dieper we het dal inrijden, hoe sneller de "plekjes" elkaar opvolgen en dan kom je vaak dit tegen :
Ik: "O, dat WAS een mooi plekje"
Hij : "Moet ik omkeren ?"
Ik : "Lukt dat wel hier met al die bochten ?"
Hij : "Ja hoor."
En hup, auto keren, terugrijden, ik eruit en "klik", terug auto keren en verder rijden.
En dat dus de hele dag door....

Na 29 haarspeldbochten komen we aan de gletcher aan. Daar is het skiseizoen al begonnen en worden de skipistes klaargemaakt en onderhouden.
We gaan met de kabellift naar helemaal boven. Jeetje, wat is het koud hier ! Een ijzige wind snijdt ons in het gezicht. Vincent had het liefste meteen rechtsomkeer gemaakt, maar ... ik wil nog fotograferen en een stukje filmen. Daarvoor heb ik mijn statief nodig. Ik krijg het met moeite opgezet want mijn vingers zijn meteen gevoelloos. Toch proberen. Het valt niet mee met de strakke wind. En met bevroren vingers de knopjes bedienen is ook niet vanzelfsprekend. Ondertussen staat Vincent aan de grond vast te vriezen. :-D

Het punt waar we staan is trouwens de staatsgrens tussen Oostenrijk en Italië. En je kunt ook tot in Zwitserland kijken, waardoor ze het "het drielanden-uitzichtpunt" noemen.
We blijven wegens de kou niet lang staan en dalen met de kabellift terug af naar beneden. Daar is er geen wind en voelt het een stuk warmer aan.

De zon is ondertussen al goed gezakt, dus vangen we de terugweg terug aan. Je ziet het dal nu vanaf de andere kant, dus ook nu weer mag Vincent geregeld op de rem staan voor mij. Hij doet het allemaal zonder morren en ik ben hem eeuwig dankbaar.

Op het eind van de straat zoeken we nog naar 1 bijzondere bezienswaardigheid, nl. de "Gletchertöpfe" of "Glacial Potholes". Deze werden als bij toeval ontdekt hier tijdens een opruimactie na een lawine. Ze zijn van onschatbare waarde voor geologen en werden hier als "Nationaal Monument" erkent. De echte uitleg van deze dingen laat ik aan experten over, maar ik vond het toch wel interessant om even bij stil te staan.

We laten de Gletcherstrasse achter ons en rijden terug naar het hotel. Ondertussen worden we getrakteerd op echt "gouden" licht. Ik krijg er niet genoeg van en benijd de mensen die hier wonen en dagelijks van deze pracht kunnen genieten. Ik hoop dat ze beseffen op welk schoon stukje wereld ze wonen.

Zoals reeds gezegd waren we hier al eens eerder, toen we voor het eerst het Pitztal deden. Toen was het zomer. Het grote verschil is dat het er in de zomer drukker is dan in de herfst. Maar dan nog is het niet overspoeld door massatoerisme. Gelukkig maar. Wat we nu wel moesten missen waren de genummerde borden met de "points of intrest". Op zich niet zo'n probleem want als je goed kijkt zie je waar ze stonden. Maar dat zorgde er wel voor dat wij dus toch even moesten zoeken naar de "glacial potholes", omdat ze wat van de weg af liggen.

Mijn fototoestel draaide overuren vandaag. Gelukkig zitten we in het digitale tijdperk van de fotografie en kunnen we erop los "klikken". Ten tijde van de filmrolletjes zou dit een hele dure dag geweest zijn ;-)
Het nadeel daarvan echter is dat je bij thuiskomst een selectie moet maken uit de vele foto's om te bewerken. "Kun je ergens teveel foto's van maken ?", vraag ik mij soms af. Ik denk het niet, zolang je er het beste uit kunt selecteren. En vandaag was dat bijzonder moeilijk, want elke hoek herbergt weer een ander zicht, een ander licht, andere kleuren. Er komen bij dit reisverslag dus heel wat foto's te staan.

Vandaag was dus alweer een hele mooie dag. Wat wordt het morgen ? Stay tuned ! :-)

Tot de volgende !

Geschreven door Hilde.op.pad