Vandaag moeten we wat vroeger op. Na het ontbijt moeten we direct terug naar ons huisje om ons om te kleden voor het Rendier avontuur. Om kwart over negen moeten we gereed staan voor ons transport naar het Rendierpark. En zoals al eerder vermeld, omkleden met alle toeters en bellen vergt wat tijd. Vaak wordt er toch net iets vergeten, dus enige speling in ons voordeel kan geen kwaad. Met militaire precisie wordt een tijd vastgesteld die verder geen speling toelaat. Vaak verzuchten de dames dan weer: “we zijn op tijd en zoals gebruikelijk ook weer de eerste!” Ook de lokatie waar we verwacht worden is uitvoerig verkend, daar kan/mag niets mis gaan. Zo niet bij de Italianen die even later naast ons staan om te worden opgepikt. Als ze willen instappen en zich bij de chauffeur melden antwoord deze gevat: “ this bus is not going to the scootersafari, that is 100 meters away (terwijl hij de plek aanwijst), and I do not intent to stop overthere!”. Ik noem dat toch een wat minder goede voorbereiding.

Op het park worden we opgewacht door 3 gidsen. De vrouwelijke gids heet ons welkom en geeft ons informatie over de Rendieren in het algemeen, daarnaast informeert ze hoe wij de dieren en de slee waarop je zit, kunnen sturen dmv een touw (dit heeft natuurlijk mijn volle aandacht😉). Hiermee kun je “remmen”, “gas geven”, of niets doen, dan laat je het touw een beetje hangen. Maar het Rendier is een kuddedier dus blijven altijd achter elkaar lopen en halen niet in. De vrouwelijke gids loopt voorop met een van de oudste Rendieren uit haar kudde. Deze is bijzonder onwillig, want te pas en te onpas duikt het Rendier met de snuit in de sneeuw (om te drinken) en moet ze alle moeite doen het Rendier op het pad te krijgen en te houden. Een flink deel van ons uitje rent zij dus naast haar rendier. “Dat heb je met oude rendieren, die luisteren niet zo goed en doen een beetje hun eigen ding” zegt ze. Dat gedrag herkennen we ook in onze groep😂.

Als we een half uur onderweg zijn stoppen we bij een kleine Farm waar de jonge rendieren zich ophouden. We krijgen wat voer en kunnen ze te eten geven en dus leuke foto’s maken. Daarna rijden we verder naar een stopplaats waar we in een hut van een kampvuur een worstje en warme drank krijgen. Er staat ook een kleine hutje met wc op het terrein, het bekende gat in de grond met een paar planken en een wc-bril erop gemonteerd. Het is misschien beter dan niets, voor de mannen goed genoeg, maar de vrouwen krijgen toch snel koude billen denk ik zo. Ook een gehannes is daar het uittrekken, of tenminste voldoende open maken, van je winter-overall. Het alternatief is niet plassen en met een volle, koude blaas in een hobbellende slee proberen de thuisbasis te bereiken. Er zijn geen ongelukjes gemeld. Voordat we vertrekken voor het laatste deel van onze tocht krijgt eenieder (ik denk terecht) het “Reindeer Driver’s License Poroajokortti” uitgereikt. Naast de getoonde rijvaardigheid moest ook nog een testvraag worden beantwoord: wat is de naam van jouw Rendier? Bijna iedereen was hier wel een beetje op voorbereid, daarnaast werd de naam door een andere begeleider voorgezegd (hi, hi, net school). Ik denk dat niemand de naam echt goed had, want in onze groep kon niemand de Finse naam van het dier foutloos uitspreken. Maar goed allemaal geslaagd.

Aan het eind van de rit brengen we de dieren terug naar de range en koppelen de slee’s af. Ook maken we nog wat foto’s, nemen afscheid van de begeleiders en rijden met ons busje terug. Thuis trekken we de hele heisa aan kleding uit en relaxen of wandelen wat voordat we gaan avondeten. Tussen 22 en 23 uur doen we nog een poging het noorderlicht te aanschouwen, de kansen zijn wederom groot, echter een wolkendek versperd ons zicht, dus helaas. Tegen middernacht gaan we lekker naar bed.

Geschreven door OpReisNaar